Bir Şey Olmadan Önceki Yer

Yıl… bin dokuz yüz kırk bir değil belki.
Ama özlemin cephesi hâlâ,
kalbimde kurulu.

Bir posta kutusuna sığmayan mektuplar var içimde.
Ve her cümlede,
biraz daha sürgün oluyorum kendime.

Herkesin bir Piraye’si vardı oysa ki…
Bir mendile saklanan gözyaşı,
bir durakta bekleyip de hiç gelmeyen otobüs,
bir başkasıyla mümkün olmayan o yolculuk.

Bense…
Kalbini cebine koyup gidenlerin ardında kaldım.
Adını,
bir şiirde gizledim.

Ne tam sevdim başkasını,
ne tam unuttum öncekilerini.
Sadece yaşadım.
Şiirle…
Hasretle…
Göğsümde hep yarım kalan bir heceyle.

Bir kere sevdiği,
bin kere vazgeçemediği.
Bir şarkının ortasında aklına düşen,
bir adresi olmayan ama her sokakta aranan…
Kaldırım taşlarının arasına sıkışmış,
adını hiç bilemediğim müthiş bir şeyin
orada bekliyor oluşunda buluyorum kendimi bazen.
Ne gelen belli…
ne giden.

Ve herkesin bir Piraye’si vardı oysa ki…
Bir yerde eğreti durmuş bir sevda.
Biri içini susarak anlattı,
biri hiç anlatamadı.
Belki de ben… geçip gittim oradan.
Duramadım.
Dinleyemedim…
Belki de,
gölgeler kısaldı.
Belki de,
çay demlemiştim evde,
sobayı yakmamıştım daha...

Artık ne gölgeleri izliyorum,
ne de ışığın nereden geldiğini önemsiyorum.

Sadece duruyorum,
bir şey olmadan önceki yerde.
Belki de...