Bir Ses Ver Canım Babam

Rabbim böyle buyurmuş, sustu söz, durdu zaman
Takdiri İlahi’ymiş, boyun büktük ardından
Yeşil, solmaz bahardın; yaktı kavurdu hazan.
Bu sessizlik sesine; bir ses ver canım babam!
İçe çöken boşluğu; yazsam sığmaz kitaba
Umarsız orta yerde; yetim kalmak zor baba!

Gülizar bahçesine; soğuk karayel esti
Aile ocağına volkansı lavlar düştü
Acı, ıstırabınla; baba evi buz kesti
Varlığına titrerken, yokluğunla can küstü.
Kahreden nahoşluğu yorarım ıstıraba
Sensiz dar vakitlerde; yetim kalmak zor baba!

Kurduğun asma çardak, arar özler sesini
Avluda güller soldu, bülbül tutar yasını
Her an duyar gibiyim; kahve isteyişini!
Taht kurmuş hatıralar, tüketir nefesimi.
Usu saran loşluğu, saysam gelmez hesaba
Sınandığım cebirde; yetim kalmak zor baba!

Biran uçup gidelim bizi biz yapan köye
Ne yaşamlar saklıdır, tanık nice öyküye.
Harman yeri bürünmüş; güneş renkli örtüye
Yeniden tutunalım, o tılsımlı türküye!
Bu umu sarhoşluğu, niçin döndü seraba?
Ümitsiz, zamanlarda; yetim kalmak zor baba.

Baba bak kızın geldi; akan su kadar berrak
Yeni yetme saf çocuk, düşleri pıtrak pıtrak
Sarıl bana, öp beni; saçımdan okşayarak
Gönle dolan sevginle, dünya yükünden ırak.
Yaşattığın hoşluğu, yeniden yaşat baba
Hayat denen kumarda; yetim kalmak zor baba!