Bir Serçenin Kanadında Yalnızlık

Bir Serçenin Kanadında Yalnızlık

Gönül bir matemin en güzel hüznüdür bazen,
Avuçta çırpınan bir serçenin
havadan süzülen tek kanadı gibi.
Masumiyetle başlar,
ama ona bakan her göz,
bir başka ihaneti anlatır sessizce.

Gönül masumdu…
Ama gözler…
gözler hep yorgundu,
gözler hep suç ortağıydı
söylenmeyen yalanlara.

Bil ki, bir gün susarsam…
O gün, dünya yalnızlaşmıştır.
Kuşlar gökyüzünü terk etmiş,
rüzgâr yönünü şaşırmıştır.
Ve ben,
bir bulutun omzuna yaslanıp
yalnızca tebessüm etmişimdir,
dilimin suskunluğunda
yüreğimin haykırışıyla.

Ben sustukça,
bir şehir daha çöker içime.
Bir sokak daha kapanır
çocuk seslerine…
Ve her kelimem,
yetim bir duanın içine doğar.
Bütün harflerim
yarım kalır,
çünkü tamamlamak için
yanımda sen yoksundur.

Bir çocuğun gözyaşı gibi düştüm bu zamana,
kimse tutmadı,
kimse sormadı,
"neden bu kadar sessizsin?" diye.
Ama bil ki,
sessizliğimde en çok ben ağladım.
En çok ben dağıldım
kendime bile göstermediğim yerlerimde.

Bir nefesin buğusuna yazdım seni,
ve her nefeste silindi adın.
Her hatırlayışımda bir parçam eksildi,
bir yanım kırıldı aynalardan önce.

Çünkü aşk,
görünmeyen bir sancıdır bazen,
bir mezarın başında susulmuş
yarım kalan dua gibidir.
Ve ben seni
dünyanın unuttuğu bir dilde,
gökyüzüne hiç ulaşmayan bir sesle
sevdim.

Senin olmadığın sabahlarda
yastığımda büyüttüm yokluğunu,
gözyaşlarım,
bir nehir gibi aktı
ama kimse fark etmedi
bu suskunluğun ne kadar yüksek bağırdığını.

Gönlüm bir yaban çiçeği gibi
kurudu kalabalıklarda,
çünkü sevda
anlaşılmadığında
çürür içimizde.
Ve ben seni
anlatamadığım her gecede
bir ömür tükettim içimde.

Kırılan kalplerin sesini duydum
kendi sessizliğimde.
Bir ruhun bedenden çıkışına tanık oldum
her sana susuşumda.
Ve işte şimdi…
Sana son kez fısıldıyorum:

Ben seni,
bir kuşun kanadına yazdım.
Gök bilirse söylesin,
ben artık susuyorum.
Ve bu susuşum,
bir aşkın en son vedasıdır.

Mehmet Bildir
01.02.2016