Bir Serçenin Kanadında Düştüm

Bir Serçenin Kanadında Düştüm

Bugün,
İçimden susarken
Sessizliğin sesiyle konuştu bana gece.
Senin suskunluğuna benzeyen
O eski tanıdık sessizlik vardı odamda
Ne kapı çaldı,
Ne bir telefon sesi…
Sadece kalbimin atışı
Kendi yankısında kayboldu.

Radyoda bir Sezen şarkısı çalıyordu.
“Tam kendime geleceğim” dedim
Ama o an,
Penceremin önüne bir serçe düştü.
Kanadı kırık,
Gözleri benim gibi
Uzaklara bakan.

Geceyle alacakaranlık birbirine karıştı sonra.
Sanki gökyüzü de ne zaman gece,
Ne zaman sabah olduğunu bilmiyordu.
Tıpkı benim
Ne zaman öldüğümü,
Ne zaman yaşamaya devam ettiğimi
Bilememem gibi…

Ben o anda sordum kendime:
"Neyi, nerede yanlış yaptım?"
Hangi bakışın içine fazla umut sığdırdım,
Hangi cümleye,
Kendimi fazla bıraktım?

Ve tam o sırada
Sezen Abla şarkıya yeniden girdi:
"İşte biz, öğün tükeneceğiz…"

Sanki dünya birden
O şarkının içine kapandı,
Ve ben,
Senin olmadığın bir hayatın
En boş anına düştüm.

İşte o gün,
Hiç kimse fark etmedi belki…
Ama ben gözlerimi yumdum.
Sadece gözlerimi değil,
İçimde seninle konuşan
Tüm ışıkları da söndürdüm.

Ve dünyasında sen olmayan
Bir avuç toprağa
Kendimi gömdüm.

Son söz mü?
Yok, o da Sezen Abla’nın şarkısında kaldı...
Benim için değil artık,
O kırık kanatlı serçeye söylüyor belki:
"Ah, sevgili… biz zaten hep yarımdık..."

Mehmet Bildir