Bir Sen Annem Şiiri - Ozan Oğuz 2

Ey! Ayakları altına, cennet serili duran…!
Doğarken acılarımı, bir sen duymuştun annem.!
Gülüp oynarken kendimce, ağlanası halime
Göz ucuyla bakıp bakıp, birsen gülmüştün annem.!
***
Güfte güfte, beste beste, kulaklarda ninniler
Yorulmadan, gece gündüz, anne deyip iniler.
Yerde, insanlar ve cinler, gökte ise periler
İçerimden geçenleri, bir sen bilmiştin annem.!
***
Bırak anne şu tasayı, âh çekme âh üstüne!
Gündüz olur telâştasın! gecelerin kastı ne?
Hem uyur hem uyanıkken, o sevgini üstüme
Yorgan döşek eyleyip de, bir sen vermiştin annem.!
***
Kahır çektin, mihnet çektin, gülmedin şu dünyada
Canından bir parça bildin, kıymadın on evlâda
Beşini topraklar aldı, yaslanmadın feryâda!
Hepimizi kucak kucak, bir sen sevmiştin annem!
***
Seni anarken, gecenin, zulmü çöktü gözüme
Bende senden biçâreyim! inan anne sözüme
Şu dünyada ayıplarım, vurulurken yüzüme
O çektiğim çileleri, bir sen görmüştün annem!
***
O fermanı kimler vermiş? Yaptın sineni harman
Râbbim emânet vermişken, ettin kendini kurban
Kendi derdini unutup, şu dertlerime derman
Dağlar ovalar aşıp da, bir sen olmuştun annem!
***
Kurdunda hem kuzunun da, anneleri kutsalmış
Vurur ise annem vursun, vurduğu yer yanmazmış
Derler ki: Bağdat’ça şar, anaca yar olmazmış! (*)
Ben hastayken, baş ucuma, bir sen gelmiştin annem!
***
Ben düşünürken yüzünü, üstüme çöktü gece
Anne; diyerek adını, söylerim hece hece
Hâyâl midir, gerçek midir? Yoksa ki; bir bilmece?
Bütün anneler yaşarken, bir sen ÖLMÜŞTÜN! ANNEM…!