Bir sandalyelik eksiklik

Evde her şey yerli yerinde,
Ama bir sandalye fazla duruyor masada.
İnsan bazen
Bir eksikliği,
En çok fazlalıklarda fark ediyor…

İki kişilik koltukta
Hâlâ sana yer ayırıyorum.
Sırtımı dayadığım yastık,
Eskisi kadar yumuşak değil artık —
Sen gidince sertleşti her şey.
İçim dahil.

Zaman geçmiyor demiyorum,
Geçiyor…
Ama içinde ben eksik geçiyorum
Her dakikanın.

Pencereden dışarı bakarken
Sana anlatacak bir günüm daha oldu,
Ama anlatamadım.
Çünkü yoktun.
Yoksun.

Ve yokluğun
Hiçbir gürültüyle dolmuyor.
Hiçbir gülüş,
Senin suskunluğunun yerini tutmuyor.

Bir sandalyelik eksiklik,
Bir ömürlük sessizliğe dönüştü.
Ben hâlâ masanın karşısına bakıyorum,
Sanki az sonra gelirmişsin gibi…