Bir rüzgar gibi Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir sabah sessizliğinden doğdun belki,
Çiğ düşmüştü otlara, yürüyordun ince.
Ayakların toprağı şiir gibi öperdi,
Her adımda yankı, bir duanın tınısı.

Saçların rüzgârla kavrulmuş güllerdi,
Gözlerin göğe değen bir ilkbahar.
Çocuk gülüşün sığınaktı serçelere,
Her bakışın, dallarda bir umut çağrısı.

Ellerin, suya karışan bir ezgiydi,
Taşlara bile merhametle değdi.
Bir kayanın gölgesinde dinlenirdi gövden,
Gönlünse göçmen bulutlara benzerdi.

Kalbin, ıssız bir ovada yankılanan ses,
Bir dağ başında unutulmuş dua gibi.
Suskunluğun bile bir ninniyi andırırdı,
Sen geçince yeşerirdi kurumuş vadiler.

Ve sesin...
Bir annenin göğsünden düşmeyen şefkat,
Bir su gibi akar, susuz gönüllere serinlik.
Senden sonra her şey biraz daha gerçek,
Her şey biraz daha sen gibi…