Bir Onur Manifestosu Şiiri - Nimet Öner

‎Bir onur manifestosu
‎
‎Ben sustum.
‎Ama herkes sustuğumu sandı.
‎Oysa ben…
‎Kurşun gibi bekledim.
‎Zamanı, fırsatı, gerçeğin ayağa kalkışını.
‎
‎İftiraya uğradım.
‎Yüzü olmayan cümlelerle,
‎Vicdanı olmayan dudaklarla…
‎Sustular.
‎Ama bana değil,
‎Kendilerine yakışanı sustular.
‎
‎Ben delil getirdim,
‎Onlar kurgu.
‎Ben yürek koydum,
‎Onlar kuyu kazdı.
‎Ben doğruldum,
‎Onlar maskesinin arkasına saklandı.
‎
‎Adını kurnaz koymuş birisi,
‎Ama kendini aldatmaktan başka bir zekâ göstermemiş.
‎O gitti.
‎Ama ardında…
‎Bitini, itini, dişini gıcırdatan sinsi nefretini bıraktı.
‎
‎Ben yine sustum.
‎Çünkü bazı susuşlar
‎Bir öfke değil,
‎Bir direniştir.
‎Ben sustum,
‎Çünkü ben onurluydum.
‎
‎Ve şimdi konuşuyorum:
‎Bu söz değil,
‎Bu bir hesap.
‎Zamanla, sabırla, hakikatle tutulan bir hesap.
‎Ben haklıydım.
‎Ben alnım açık, yüreğim sağlam geldim bu güne.
‎
‎Siz ise
‎Dedikodunun zifiriyle
‎Karanlık bir kenara sinmişsiniz hâlâ.
‎Arada bir tıslıyorsunuz
‎Bir yayında, bir çukurda, bir dedikoduda…
‎Ama unutmayın:
‎Işık, gölgeye sormaz geleyim mi diye.
‎Gelir.
‎Ve geldi.
‎
‎
‎Azra Nimet Öner
‎