Bir Ömrün Ardından... Şiiri - İsa Kılıç

Ömrünün son demlerinde dolanıyor, bilinmez
Yüzünde ki onlarca çizgi neyi anlatıyor,
Bir tebessüme değer , tut elinden
Görmezmisin yorgun bedeni artık tutunamıyor,
Bir baston kalmış titreyen ellerinde,
Bir tarafı kırık , bir tarafı da çürük ,
Çerçevesi büyük ve kalınca birde gözlük ,
Zamana isyan etmiş ela gözlerinde,
Ürkek bakışlarla kaçarak uzaklaşır aynalardan,
Arada bir tozlu resimler arasındaki gençliğine dalar,
Neden, daha dün gibi ne çabuk, derken
O’da bilir ya geri gelmeyecek yinede özlem duyar,
Bir rüzgara yenildi yıllar, kuru yaprak misali,
Ağırlaşan bu yürek hangi çağlardan geçti,
Kalemiydi şahit tuttuğu her anına,
O’nu ayakta tutan kağıdı ve şiirleriydi,
Ayrı hikaye var ak düşmüş saçının her telinde,
Oyun oynayan aklı gidemez oldu bir adım öteye,
O’da farkında artık gözükmeyen yarınların,
Her sala sesinde ilk kendini öldürmeli,
İlk ben demeli geçerken gördüğü her kabre,
Ve ben artık sözün bittiği son yerde ….