Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş hüzünlerin geceleri dinlenmeye müsait şarkılarla şahlandığını anlatamadım. Evet, bilmiyordum. Bilmiyordum, kelimelerden arınmış bir cümle kurar gibi sevişmeyi. Sevişirken sözlük kullanıyordum hala. Ama, seni seviyordum. Ve sevdiğimi, sevgimi anlatma telaşıyla hata üstüne hata yapıyordum sana. Sana yaklaşamıyordum. Yasaklanmıştın adeta. Çiğnemeye çalıştığım yasak olsan da, uzak dursan da, o korkunç şeklini korusan da, farketmiyordu hiçbir şey. Küçük bir ateş. Küçücük bir ateştin sen. Sönmekten ürken bir ateş. Bir su damlasıyla bütün görkemini kaybedebilecek bir ateş. Aşkın mecali kalmamıştı. Sessizce sokuldum yanına. Acıyla irkildin. Gülümsedim. Gülümsememe anlam veremedin elbette. Kimdi bu? Ne istiyordu? Tanımadığın biri. Hatıralarını darmadağın etmeyi planlamış bir yabancı. Fuzuli bir beden, karşındaki. Usulca uzandım,
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
Kimi geceler penceremden uzayı seyrederim. Uzayın adını ben koymadım. Uzayın adını yıldızlar, gezegenler kendi aralarında kararlaştırmışlar. Rahatlatır beni o. Bütün yağmurlar, uzayın derinliklerinden gelip yağar diye düşünürüm. Yağmurlar başka galaksilerden gelip yağar. Romantizme uyum sağlamak için de değil. Öyle. İşin gerçeği budur. Yağmurlar, bu dünyaya ait sanma. Bembeyaz bir yalnızlığın olmalı senin de. Lekesiz bir yalnızlık. Lekelenmeye müsait bir yalnızlık. Tedirginliğini buna bağlıyorum seni seyrederken. Pişmansın. Pişmansın kapıp koyveremediğin için sanki. Elinde olsa, avaz avaz bağıracaksın sokaklarda. ‘Neyim ben? ! ’ diye haykıracaksın. Olmuyor tabii. Olmuyor. Sıyrılır gibi lüzumsuz bir yerden, sıyrılıp kendi affına sığınıyorsun. Beni anlayacağın günler gelecek. Beni de göreceksin. Benimle tamamlanacak bir şeye benziyorsun çünkü. Korkma lütfen,
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
Alıp başımı gitmeyi yollar boyunca
Seyretmek bir bozkır akşamını camından bir otobüsün
Masal şehirlerini geçerken hızla
Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de
Adanada bir sohbetine katıldım. Ogünden sonra hep peşindeydim. Bu kadar uyuşabilirmi apayrı iki kan grubu. güzel çok güzel.
[email protected]
[email protected]
[email protected]
bir şiir için yapılabilecek en berbat eleştiriyi yapayım: GÜZEL
Iskender için yapılan tüm yorumları siliyorum hafızamdan damarlarımda akan tüm kanlar zaten Iskenderi anlatıyor bana..
Aşk AdıNa Ne söYLeNebiLiR???HePsinİ iSKeNDeR söyLemİş.Mutluluqun Resmini Çizmiş o bir DeHa o 1 SeyYaH.GeZeGeN GeZeGen doLaŞan.Ne mutLu ki BaNa oNunLa aynı ZaMAnDa YaŞAMak Şansına eriŞebiLdim..
bildik kelimelerin ibadeti,
hepsi secdedeler ve aşk için ağlıyorlar,
macaz aşk ile mutlak aşk arasındaki kararsızlık gibi sanki, içten ve karşılık beklemeden hatta karşılık istemeyenlerin kendini bulabileceği bir şiir. küçük iskender : kelime üstadı.....
düşündüğüm..düşünüp de kendime bile daha önce söylemediğim,dile getiremediğim ne varsa hepsi burda..hatta daha bile fazlası...
seni seviyorum k.iskender...iyi ki varsın
Bütün olay buydu!!
Benim,onun,herkesin yaşadığı tüm çığlıkları aşk adına birinin en doğru sözleri bulup ifade etmesi ne hoş..
Artık kimse aşk şiiri yazmamalı,yazamamalı..
O, hepsini söylemiş...
Bu şiir ile ilgili 73 tane yorum bulunmakta