Bir Medineydin Şiiri - Yaren Atalar

Ey Sevgili ,
Ben sana gelmedim aslında,
ben özümü Mekke’de bırakıp
Hira’da aradım kendimi.
İçimdeki dağ sustuğunda
bir vahiy düştü kalbime;
sen yalnızca bir vesileydin
bir gölge, bir sır perdesi…
Bir Miraç gecesiydi
kalbime ilk değdiğin…
Yalnızlıktan yontulmuş bir secdeyle
yürüdüm sana.
Bir çilehane gibi kapattım gözlerimi,
itikâf gibi sığındım suskunluğuna.
Ne bir kelâm, ne bir tebessüm…
Sadece bir varlıktan
yokluğa dökülen bir aşktin
Sen,
bir Medine’ydin;
bende huzur bulan ama hiçbir zaman
yerleşemediğim bir liman…
Ben ise hâlâ Mekke’de,
nefsimin taşlarıyla mücadele eden
bir iç sürgün.
Aşk bana geldiğinde
Hira’nın sessizliğinde yandım,
bir kelebek gibi titreyerek
ateşe yöneldim…
Ama ben sadece sen sandım ,
O’nu çağıran bir pervane olduğunu
bilmeden.
Yanmak, yanmak ,yanmak
bir vuslat değilmiş…
Yanmak,
bir Miraç'mış aslında;
her harla
bir kat daha yükseldi kalbim.
Ah Yar
Seni sevdikçe,
sende O’nu aradım.
Ve her eksilişte
bir seher vakti indi içime.
Zemzem gibi sustum,
Kâbe gibi döndüm etrafında.
Sen bana dönmedin,
ama ben her bekleyişte
bir miraç daha yaşadım kalbimde ,
Aşk,
bir gecede göklere yükselen
bir suskunluğun adıdır bazen.
Senin bir adımın
benim içimde bin secdeye denk geldi.
Her sözsüz bakışında
bir ayet gibi yandım,
bir sure gibi eksildim,
bir kevser gibi taştım…
Ama sen hâlâ sustun
çünkü susmak,
aşkın en çok konuştuğu halidir.
Ben seni değil,
seninle gelen
rahmetin izini sevdim.
Benim hicretim
bir kalpten öteye,
bir “sen”den Hakk’a yürüyüştü.
Ve şimdi bil ki:
Ben bir Mekke'den yola çıktım,
bir Medine’ye varmadan
kendimi Hira’da buldum.
Ve yandığım her kıvılcımda
bir Miraç yaşadım içimde.
Sen hâlâ aynıydın belki,
ama ben artık yoktum.
Çünkü yoldaki hiçbir aşk
bizi götürmez O’na varmadan.
AH YAR, Yolun adı sendin
Ama yolculuğun menzili hep O oldu.
Ve şimdi,
Ben seni hiç tutmadım…
çünkü ellerim,
tıpkı Kâbe duvarında kanayan bir tövbe gibi,
yalnızca O’na açıldı.
Sen de hiç bakmadın bana…
çünkü gözlerin,
görülmemesi gereken bir sırrı taşıyordu.
Ama ben hâlâ oradayım
Hira’nın en tenha taşında,
ne kalabalık bir dua ne de dillere düşmüş bir şiirim.
Yalnızca
bir kul kadar kırık,
bir aşk kadar sessizim.
Yüzüm,
bir secdede göğe çevrilmişken
gözlerimden düşen her damla
seni değil,
sende gördüğüm O’nu anlatıyor.
Çünkü bilirim ki
O, susan kalpleri daha iyi duyar.
Ben senden geçerken
O’na dokundum.
Ama en çok da
seni anlatırken O’na,
O’nu buldum.
Ve şimdi,
içimdeki en mahrem yangını
bir tek O görüyor.
Sana adanmış her cümle
aslında O’na yazılıyor.
Çünkü sen bendeki değildin,
bendeki O’ydu…
ve ben
O’na aşkla yanarken,
adını içimden
bir dua gibi geçiriyorum hâlâ…
Ama artık seninle değil,
sana rağmen
O’na yaklaşıyorum.