Durduğun yerden bakınca geriye,
İleriye dair bir umut bulamazsan yandın!
Anlarsın senden gün gün giden ne;
Ardınca koştuklarını yaşamak sandın!
Merdiven boşluğu
Ve pencereden inen gün ışığı...
Loş aydınlığında aşktı,
En büyük yalanı ömrün...
Arada sıcak bir dokunuş,
Ya da tutkulu bir öpücüğü;
İşte sen, asıl bu yalana kandın!
Vazgeçilmiş ve ertelenmiş neler birikti yüreğinde!
Razıyken her yalanına ömrün,
Şimdi sen serkeş gerçekle yüz yüze;
En fenası, yalansız kaldın!
Abdurrahman Günay
Kayıt Tarihi : 21.4.2025 11:50:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!