Bir Kurtuluşun Hikayesi

günlerden cuma
kapı zili bir başka çaldı o gün
gelen postacıydı
bir mektup uzatı
her zamanki mektuplar benzemeyen bir mektup
harp başlamış cerp emri gelmişti askeri birliğimden
dondu kanım kızıla kesti duvar
süzüldü gözlerimden iki damla yaş
yorgun yanaklarıma
kafamı yere eydim
dilim birden hüküm giydi suskunluğa
kelimeler düğümlendi boğazdımda
nasıl söyleyecektim

oysa daha iki aylık evliydik
aile olmanın tadına varamamıştık henüz
bana koyanda buydu zaten
yoksa doğarken yazılmıştı anlımıza savaşmak
söz konusu olan topraksa
ve bayrak boynu bükükse o toprakta
yaşamak hayatı yaşamak

bir eliyle başımı kaldırdı
dik dur gözlerime bak dedi
sanki gözlerimde okumuştu mektubu
ben anadolu kadınıyımdedi
kükreyen bir aslan edasıyla
cepede bıyığı çıkmamış yetimler savaşırken
seni koynuma alamam
o bayrak yeniden dalgalanıncaya kadar
kadının olamam

son kez dokundu sıcak dudaklarım dudaklarına
artık elerim paslı tüfeğimin soğuk namlusunu sararken
düştük yollara bir şafak vakti
tek kelime edebildim o an
ölmem yurdumdan çıkmadan düşman

cepede tek kelime düşemedim süt beyazı kağırda
yazmadı mürekkebli kalemim
henüz sözümü tutamamıştım
henüz dalgalamıyordu semalarda bayrağım
şaadet şerbetini içememiştim henüz

oysa açmıştı erzurumda kardelenler
izmirde denize dökmüştük düşmanı
allahu ekber sesi sarmıştı cihanı
zafer bizimdi artık
dağılmıştı üstümüzden kara bulutlar
yeşermişti karanlığa gömdüğümüz umutlar
sasraları yazmayan kalemnim yazıyordu satırları

eve dönüş başlamıştı artık
dönüş başlamıştı sevgilinin ıslak dudaklarına
bir kol bir göz kaybetmiştim belki
ama dünya şaitki
ben söçzümü tuttum
kirli ellerini sürdürmedim düşmanın
anadolunun beyaz gelinliğine
toprak artık huzurlu
bayrağın başı dim dik
bu hep böyle kalacak varoldukça bu gençlik