Bir Kül Kadar Sen Şiiri - Kara Çocuk 2

Bir rüya gibiydin; sabah ezanına varmadan söndün,
Yağmur camı dövdü, kalbim içe aktı.
İsmini demedim; duam yarım kaldı,
O yarımdan sızan sükût beni yaktı.

Adını anmadım; mihrap gölgesine bıraktım yükümü,
Bir ayet gibi sustum her gece.
Ne çok sevdim bilmezsin —
Senden geçip Allah’a varmayı.

Payıma sükût düştü; taşımakla sınandım.
Söyleyemedim — söz, ateşe döndü dilimde.
Her gecede bir dua oldun,
Her duada ben,
Küllerimle konuştum; sen sessizdin, ben sustum yanarken.

Kıyıda paslı bir halat, rıhtımda sarı bir fener;
Her gece aynı saatte titrer, aynı saatte söner.
Boş fincanda ılık bir iz kalır,
Bilirim: dizelerimle limanın üşümesi diner.

Mevsimler geçti; hiçbirini yaşamadım,
Her yağmurda senin adın yağdı kalbime.
Günler değil, dualar eskidi belki,
Ama bir satır hâlâ ısınıyor sen diye.

Kavuşmak yazılmadı,
Ama sabırdan doğar vuslatın kalbi.
Sen okudukça biraz ben oluyorsun,
Ben yazdıkça biraz sen.

Geceler uzun, dualarımda senin sesi,
Rüzgâr bazen adını getiriyor gizlice.
Ne yöne dönsem, kalbim seninle dönüyor,
Sanki her sessizlikte bir iz kalıyor senden.

Allah bilir; seni hâlâ özlüyorum,
Ama artık sessizce, O’nun huzurunda.
Ellerim dua, gözlerim uzaklarda,
Bir isim döner içimde, anmadan anarak.
Tesbih taneleri sayılır kalbimde birer birer,
Her biri sensizliğin adını taşır sabırla.

Gece iner; kandilin alevi titrer,
Kalemim susar, kelimeler dua olur.
Küllerimden yükselen o ince nur,
Harflerin arasına saklar seni usulca.
Rüzgâr geçer; sayfalar sessizce döner,
Ve ben, her satırda biraz daha O’na yaklaşırım.

Sorarlarsa — susarım önce.
Zarfın kokusu anlatır seni.
Sonra gülümserim; çünkü bilirim,
Her şiirim bir dua, her duam senin için.

Ve bil ki,
Eğer biri sorarsa bu şiirleri kimin için yazdığımı,
Yalnız gülümse…
Çünkü ben hep senin için yazdım,
Ama hiç sana yazamadım.