Bir Köpek Dostunuzun Olmasının Zorluğu

Patili bir çocuğa sahip olmanın en zoru, sabahın köründe, uykulu gözlerle onu gezdirmek değildir.
Ne yağmur altında ıslanmak, ne ayazda titremek, ne de bütün yorgunluğuna rağmen tekrar tekrar dışarı çıkmaktır.

Akşam dışarıda bir yerdeyken, onun evde seni beklediğini bilip huzursuzlanmak değildir.
İşinin en yoğun anında bile çişini yaptırmak için eve dönmek değildir.
Sıcakta, soğukta, yağmurda, rüzgârda onunla yürüyüp sonra koşar adım işine geri dönmek değildir.

Evin her köşesinden tüy toplamak değildir; günde üç kez süpürsen de bir saat sonra hiç süpürülmemiş gibi görünmesi değildir.
Veterinere harcanan para, kaliteli mamalar, birkaç dakikada parçalanacak oyuncaklar da değildir.

Tatillerini onun gidebileceğine göre planlamak, bazı davetlerden sırf o gidemiyor diye vazgeçmek değildir.
Bütün bunlar zorluk değil, zamanla alışkanlığa, hatta tatlı bir sevgiye dönüşür.

Gerçek zorluk, ağır ağır gelen, insanın kalbine usulca çöken şeydir…
Perdelerin arasından sızan alacakaranlık gibi.

Bir gün fark edersin ki enerjisi eskisi gibi değildir.
Koşarak götürdüğü topu artık yarı yolda bırakır, sonra da “denedim” der gibi gözlerinin içine bakar.
O gözlerdeki ışık hâlâ oradadır, ama yorgunlukla bulanmıştır.

Bir zamanlar gülerek anlattığın beyazlayan tüyleri artık zamanın izleridir.
Terliklerini kemiren o sakar yavruyu hatırlarsın, sonra dönüp sana hâlâ sevgiyle bakan, ama bedeni yorulmuş dostunu görürsün.

İşte en zor kısım budur:
Onun senin hayatının bir parçası olduğunu bilmek, ama senin onun bütün hayatı olduğunu bilmek.

Kalbin sıkışır. Çünkü hazır değilsin. Hiçbir zaman da olmayacaksın.
Çünkü o, sevgisini ölçüsüzce verdi; senden tek bir şey bile beklemeden.
Geride kalacak sessizlik hiçbir şeyle dolmayacaktır.

Ama yine de… bin kere olsa, onu yine seçersin.
Çünkü bir köpek tarafından sevilmiş bir kalp, artık daha dolu, daha asil, daha insancadır.
Ve o sevgiyi tadan biri, bir daha asla unutamayacağı bir sevgi biçimini taşır içinde.

Oğlum Kuki’ye, sevgiyle…

Korhan KÜLÇE