Bir kıvılcım yeter Şiiri - Zübeyde Kadı

Bir kıvılcım yeterdi, senle yanmak için.
Çünkü, Ben seni,
hiç yazılmamış bir kelimenin, tam ortasında bekledim.
Ne ismim vardı o an,
ne de bir geçmişim…
Sadece sana doğru yanan
ve kendini unutmuş bir kalptim.

Dün gece,
rüyamda bile susuyordun.
Sessizliğini ilmek ilmek işledim yastığıma,
Ve her gözyaşımda,
biraz daha eksildim senden habersiz…

Aşk…
Senin adını öğrendiğimde başladı
ve ben yandım.
Öyle bir yangın ki bu,
suyun bile susadığı bir cehennemdi içimde.

Sen başka bir dilin şarkısıydın,
ben o dili hiç bilmedim…
Sadece kulağımla değil,
ruhumla ezberledim seni.
Ve o günden beri,
unutmak
bir cinayet sayılıyor bende.

Gözlerin...
sadece bakmadı.
Bir deprem gibi geçti üzerimden
ve enkazımdan
bir tek sen sağ çıktın.
Bense hâlâ göçüğün altında
"seni seviyorum" diye haykırıyorum.

Beni en çok ne acıttı biliyor musun?
Gitmen değil…
Kalacak gibi davranıp
en çok giderken susmandı.
O suskunluk,
çığlıklarımı bile utandırdı.

Kalbimde senin için açtığım o odada,
artık rüzgarlar oturuyor.
Bir zamanlar gülüşünle süslediğim duvarlarda,
şimdi sadece
hatıraların yanmış sesi yankılanıyor.

Zamanla geçer dediler…
Geçmedi.
Zaman benden geçti,
ama sen içimde
bir takvim gibi asılı kaldın.

Bir gece,
yıldızlar bile bana sırtını döndü.
Ve ben,
gökyüzünden değil
yüzünden düştüm yere.
Ağrısı hâlâ dizlerimde,
izleri hâlâ sesimde…

Sen bilmezsin…
Ben her gece seni ölen bir şarkı gibi
ruhuma defnediyorum.
Sabaha kadar susuyorum,
ve sabahları
senin yokluğunu giyiyorum üzerime.

Aşk dedikleri şey,
bir veda mıydı gizlice fısıldanan?
Yoksa
yanlış zamanda doğru kalpte kalan bir sızı mı?

Bilmiyorum…
Ama bildiğim bir şey var:
Sen gittin.
Ve bende ki ;
her şey sadece bir yangın oldu.