Bir Ki İki Şiiri - Azad Kara Seyrek

Bir yazı var yazılması gereken,
Ve kafamda iki kadın.
Birinin bedeni hemen komşu bedenime, vücudu terlediğimde soğuk, ruhu alabildiğine sıcak.
Diğeri içinde ruhumun.
Baktığım her yere mıhlanmış yüzü.
Bedeni bu çevrede
Ruhu benden uzak.

Biri çok sever beni..
Birini ise sevmeyi ben.

Hani duyguyla mantık korkunç ve mitolojik bir savaşa tutulur ya bazen..
Hani mantık tabiki de daha güçlüdür ve yere sermiştir rakibini.
Son bir kılıç darbesi kalır geriye ve halk artık derin bir nefes almalıdır.
Almalıdır herkes, çünkü savaşlar hep yorar birilerini.
Son kılıç son düşmana kaldırılır,
Son nefes en derine alınır.
Tam bitecek iken bu zulüm...
İşte o anda..
Nereden geldiği bilinmez bir ok gelir de mantığın sırtından girer içeri,
Göğüs kafesini yerinden alır.

İşte böyle kanlı bir savaş alanında duygularım bir, mantığım ise başka bir kadın.
Ve parçalanan da yüzlerce sigara eşliğinde benim ciğerlerim, göğüsüm ve kafesim.

Ve bir yazı var burda, tek bir yazı ve iki güzel kadın.
Biri tercümanı duygularımın,
Biri hırsızı kalbimin.
Biri benim için alabildiğine iyi,
Diğeri yolsuz, olursuz bir kehanet.

Biri benimle aç yatar, geç kalkar, ömründen ömür katar.
Ayağım taşa takılsa bana benden çok ağlar.
Biri sevmedi beni hiç,
O bende gül bahçesi, ben onda karlı dağlar.
Biri oldurulamamış bir dua,
Diğeri cezbedici bir lanet.
Biri begomvil, çilek reçeli kelebek,
Biri kar, çığ, sel, afet.

Ve sen affet!
Önüne kırlar, yeni doğmuş taylar ve henüz demlenmiş bir fincan çay edasıyla sunduğun mutluluğa benzin döküp ateşe veren,
Ve yaraları henüz sızlarken sonu bilinmez bir başka harp uğruna Seni yitiren bu cesur ahmağı!

Ve sen katlet!
Senin bataklığında boğulmak için on milyonlarca kır çiçeğini ayak tabanlarında idam eden bu masum gaddarı!

Affet ki;
Kapansın yaran o da gitsin bulsun
belasını.

Katlet ki;
Tekrar dönüp yakmayayım, onun ve başkalarının canını.