Bir kelimeye hasret Şiiri - Murat Ülkü

Bir kelimeye hasret kaldım, ne çok şey istedim ki?
Öyle dağları devirme, öyle denizleri aşma.
Sadece bir "iyiyim" de, bileyim yaşadığını,
O yalan değil, o sadece bir dua.

Ne kadar uzak olsak da, sessizlik sarsa da,
Sesinden uzak diyarların rüzgarında,
Biliyorum, nefes alıyorsun, o bana yeter,
Yaşıyorsun demek, bil ki, bu kalbime bir nefer.

Ben sen gibi değilim, bu dertle yanarım,
Her an, her saniye merakla bakarım.
Bir "iyiyim" demen yeter,
Sustuğun o anda, kalbime korku çöker.

Yalan değil, sadece bir umut,
Seninle aynı havayı solumak,
Tek istediğim bu, bil ki, tek tek sorum,
Hala yaşıyor musun? Hala yaşıyorsun...

Sözlerin bittiği yerde başlar asıl konuşma,
Telefonun ekranında donan son mesaj.
Ne bir nokta, ne bir kelime, sadece bir boşluk,
O boşluğun içinde fırtınalar kopar, ah!

Bir "görüldü" bile yeter, bilirim,
En ağır yüküdür sessizliğin,
O boşlukta binlerce soru birikir,
Yüreğime saplanır, derindir izi.

Benim sevmeyi bilen yanım bu,
Merak eder, kaybolan izlerin ardında.
"İyiyim" deme lüksün olmasa da,
Bir nefes ver, duyayım, yeter bana.

Çünkü o nefes, o hayat emaresi,
Benim için bir orman gibi, bir deniz gibi.
Senin varlığın, dünyanın en kıymetli hazinesi,
Ve ben seni merak etmeden yapamam ki.

Bu endişe, bu halim, senden ayrı bir deniz,
Kıyıya vuran her dalga, sessiz bir fısıltı.
Sen bilmesen de, bu yük benim nasibim,
Yeter ki sen, orada bir yerde nefes al...
Yeter ki var ol, ömrün boyunca.

Bir ses ver, çok değil, sadece bir yankı,
Sessizliğin içimde bir sızı bırakır,
Kulağım sendeyken, ruhum huzur bulur,
O nefesin sesi, bu garibi bil ki avutur.