Bir Kardelen Rüyası - O Gün...

O gün; tenha bir sızı düşmüştü gökyüzüne,
O gün; firkât bulaştı şairin gündüzüne…

O gün; gözyaşlarımı mahrem saydı aynalar.
O gün; senli sözlerden yine caydı aynalar…

O gün; sustu hanende, kâtipler kalem kırdı.
O gün; kalbimin yükü kâinattan ağırdı.

O gün; uzak çöllerde yine cân verdi mecnûn…
O gün; boyun büktü vâv, sustu elif, küstü nûn…

O gün; efkâr ülfeti ağırlarken gönülde
O gün; uhdesi kaldı bülbülün kızıl gülde…

O gün; ruhuma hicrân düşürünce gölgeler.
O gün; ah kitabını baştan yazdı bilgeler…

O gün; fakir bir çocuk bayramları özledi.
O gün; dilsiz bir acı yollarını gözledi...

O gün; hasret yurduma hüznü sultan ettiler.
O gün; ülfeti vurup aşka bühtân ettiler...

O gün; hoyrat bir gölge yollarına düşünce,
O gün; ince sızılar sükûta dönüşünce…

O gün; rüzgâr sessizce nazlanırken yaprağa,
O gün; bahtsız bir adam düşüverdi toprağa…

O gün; eski bir câmi avlusunda beklerken,
O gün; varlıktan yok’a usulca emeklerken…

Ne sen bende bir yara ne ben sende bahardım.
Kapattım gözlerimi sonsuz diyara vardım…

Ondörtekimikibinonüç.