Bir Kanatlık Mesafe

Bir güvercindin sen;
Pencerenin pervazına konan.

Bembeyaz tüylerinle...
Kimi zaman ürkek,
kimi zaman korkusuzca
kanat çırpışlarınla gelirdin.

“Pencereni aç,” derdin...
“Pencereni aç, ben geldim.”

Bense her gelişini beklerdim;
ne zaman gelir, saat kaç olur diye.

Penceremi açardım sana...
Toza, yağmura, soğuklarıma rağmen.
Cam açılır, perdeler sallanırdı içimde.

Senin her gelişinde ben
biraz daha isterdim kanatlanmayı...
Kanatlanıp uçabilmeyi.

Keşke uçabilseydim seninle.
Ama sen kaçardın hep.
Oysa ne sana dokunmuştum,
ne de bir kafes koymuştum önüne.

Kaç zaman konuşmanı bekledim.
Anlatsan bana uçmayı...
Ya da gittiğin bir kanatlık mesafeleri.

Ben konuşmaya çalışsam
Sen ya kaçardın,
ya da başka şeyler bulurdun kendine.

Ama hiç pencereden içeri girmedin.
Hiç görmedin kanatsız duruşlarımı.

Sen kaybolup giderken
ben pencereden uçmaya çalışırdım.
Kaç kere düştüğümü bilseydin eğer
belki yüreğin sızlar uçup gitmezdin.

08/10/2025
22:18 #wahran
@demlenmisSiirler
(623)