Bir Kalem Durur mu Şiiri - Hatice Güzen

Taşıdı cümlelerini,
dizlerinde yankılanan geçmişle.
Her harf, yoksulluğun sesi,
her satır, suskunluktan örülmüş bir direnişti.

Kalem dokundu toprağa,
gölgelerinden önce indi yüküyle.

Bir çift göz
karanlığı yara yara yürüdü,
kırılmış aynalarda
kendini arayan bakıştı inadında.

Yanağında değil,
içinde sızladı dünya.
Yazdı.
Unutmadı.
Bükülmedi.

Bir lokma umudu
ekmek gibi böldü,
dilinin kıyısından
acıyla merhamet yürüdü.

Gün eğildi,
o kalktı.
Gece çekildi,
o konuştu.

Ve bir kuş,
parmaklarının arasından
göğe kanat çırptı sessizce
ardında kalan,
adını kimsenin koyamadığı
bir tohumdu.

Hatice GÜZEN