Bir Kahvenin Dibi Gibi Zaman

Zamanı bir fincanda içtim bu sabah
Dibi telve, üstü sade sessizlik
Ne söylediysem boğazımda kaldı
Ne duydumsa çınladı yokluğun gibi.

Bir kahvenin dibi gibi koyuydu ayrılık
İçtikçe karardı içim
Saklandığın o son cümle,
Kaşığın ucunda döndü durdu
Ve sonunda battı gözlerimin içine.

Buralarda insanlar kahveyi sade içer
Ama acısı hiç sade kalmaz.
Bir yudumda çocukluk dökülür
Bir yudumda baba hasreti
Ve her yudum
Biraz daha yaklaştırır suskunluğu.

Telvesinde fal yoktu o gün
Ama falcı kadın yine de
"Yol görünmüş" dedi
Ben gülmedim
Çünkü o yol, gözlerimde yıllardır yürüyordu.

Boş fincanı ters çevirdim
Bir hayat aktı tabağa
Ama hiçbir şekil
Senin yokluğunu tarif edemedi.

Bir kahvenin dibi gibi zaman
Ne içilebiliyor
Ne dökülebiliyor
Ne de unutulabiliyor.