Bir İntiharın Anatomisi

BİR İNTİHARIN ANATOMİSİ

Kavurucu bir sıcağın neminde
hırıldarken rüzgârın küçük dili,
hüzünlü inlemeler yükseliyordu yüreğinden,
bir eli aşağıda
diğer eli ise,
kendi yaşamına son verecek olan
ince
ve keskin urganını tutarken Aysel…

Çelimsiz vücudu sarsılıyordu
ve durmaksınız süren öksürmeleri,
ciğerindeki sağlam parçaları da sökercesine
fevkalade acıtıyordu hastalıklı canını.

Kör bir dövüşten geliyordu Aysel.
Hayat denilen hasım
gün geçtikçe kuvvetlenerek karşısında,
elinde
ve yüreğinde ne varsa
tüm acımasızlığı ile çekip almıştı.

Umursamazdı ‘‘ beyim ’’ dediği kocası.
Ve umursamazdı ‘‘ yavrularım ’’ dediği çocukları…

Yoksulluğun
ve diz boyu süren çaresizliğin,
kudurgan bir nefret ile
yüreğinde açtığı sondaj,
ruhunda uçsuz bucaksız depremler yaratmıştı.

Çok hastaydı Aysel.
Ve çok yorgundu elbet.
Kendi kendine bakamaz olmuştu.
Ve yaşam denilen hadise
artık bundan sonra sürat ile
manasını bir bir yitirmişti onun için…

Elleri titriyordu Aysel’in.
‘‘ Ve kaderim olmamalıydı,
bu şekilde göçüp gitmek bu dünyadan ’’ kederini
etini dişlercesine hüzünle geçiriyordu aklından.

Aysel önünde öylece duran
ve kararsızlığı gün yüzüne çıkmadan evvel,
nasır bağlamış sökük tırnaklı ayağını
yavaş bir hız ile taburenin üzerine attı
ve hafifçe yükseldi üzerinde.

İnce
ve keskin olan urganı geçirdi boynuna.
Ve o an ne hüzün,
ne keder
ne pişmanlık
ne de olası bir varsayım…

Belirsiz bir duygu
ve kabili olmayan bir inançla ile
gözlerini boşluğa dikerek,
manasını yitirmiş olan hayata karşı
inceden inceye
kırgınlığını son kez dile getirdi.

Ve sonra
bir anda başlayan
ve bir anda sona eren
hüzünlü dakikaların izahı anlam buldu…

Aysel kendini astı…

10.08.2010
ERHAN ALİ SEZER