Bir Hasbihâl Şiiri - Mustafa Benkli

Bir hasbihâl niyeti düştü içime gönül dostlarım! ...
Niyetim vaktinizi almak değil hemen noktalarım..

Bir bayram rehaveti girdi araya, gönüle revâ;
Bayram; oldu tatil, araya giren günlerle bedâva! ...

Sıcak yuvalarında eş dost sohbeti bayramın tadı;
Lâkin, sıcak yuvaların bir de vardır arka standı! ...

Mûtâdım üzre, yine bir hüzün, beni saldı sokağa;
O mu beni buluyor; ben mi âşinayım bu merâğa?

Alt geçitler tılsımlı sürprizler atar bazen karşıma;
Bu gün de, şu üst geçitten geçsem diye, uyup aklıma:

Tenha merdivenlerini adımlayıp üste çıkınca:
Artık sürpriz değil dedim, bunlar; alışkanlık olunca! ...

Soğuk, nemli bir hava, bir tartı makinesi ortada;
Soğuğa omuz silken yine bir vakar vardı orda da:

Hep deriz ya, her zaman: Rızkı veren Allahtır; öyle de:
Açın hakkı yok mu tokun doyduğu rızktaki hissede?

Gerçi, lisânen değil; hâl'en cevap vardı anladımsa,
Hep de, bu küçük çocuklar bu hâle dûçar; her nasılsa?

Biz titrerken, O; titremeyi yenmiş, belki, vakariyle
Azmetmiş; nafakasını temine, pâk alın teriyle! ..

Bir harçlık vereyim diye geçer insanın içinden ya! ...
Mümkün mü kabul ettirmek? Önüne serilse tüm dünya! ..

Eline alınca, verdiğini; tartı parası diye,
Karşılıksız bırakmaz, tartarak, verir sana hediye...

Bu sayede, ben de, yeniden kilomu anlamış oldum;
Rehavetle, kilo kazanıldığını kavramış oldum..