Bir Güvercin Şiiri - Üzeyir Bayram

Bir güvercin olaydım ben, özgürlüğe uçabilen
Kanatlarını korkusuzca, dosta düşmana açabilen
Bir güvercin olaydım; avı, avcıyı seçebilen
Ahh bir güvercin olaydım, beyaz bir güvercin
Canını yakanlardan uup uzaklara kaçabilen..

Olamadım bir güvercin kadar, kaçamadım kimseden
Çok oldu kardeşlikten, dostluktan, sevgiden bahseden
Dost dedim, sevgili dedim, kurtulamadım yine kafesten
Ahh bir güvercin olaydım, özgürlüğe uçan bir güvercin
Kurtulaydım, şu yalancılarla dolmuş, altın kafesten

Beyaz bir güvercindim, adi bir insana teslim ettiler
Tertemiz kanatlarım vardı, dünya derdiyle kirlettiler
Belki dayanamayıp uçarım diye, gökyüzünü örttüler
Ben garip bir güvercindim oysa, garip bir güvercin
Neden bilmediğim bir kafese koyup, beni çürüttüler

Dost dedim kırlagıçlara, soğuk bir şehirde yalnız koydular
Aşk dedim kargalara, nankörlük edip, yüreğimi oydular
Ne isyanımı anlayıp hak verdiler, ne de ferydımı duydular
Ulan zavallı bir güvercindim ben oysa, zavallı bir güvercin
Okşayıp sevmek yerine, bembeyaz tüylerimi soydular

Yetmeliydi oysa, ama vicdan ne arar ki siz adi köpeklerde
Parçalamak, yok etmek var, o kana bulanmış yüreklerde
Ahh masmavi gökyüzü, O bembeyaz, özgürlük timsalin nerde..?
Bir güvercinim ben yahu, can çekişen, kanadı kırık bir güvercin
Öldürün! Nolur öldürün! Yaşamam özgürlüğün olmadığı bir yerde..