Bir gün mutlaka güleceğiz çocuklar,
Yaralı sabahlardan geçeceğiz.
Yorgun ayaklarımızla yürüyeceğiz,
Göğsümüzde rüzgâr, alnımızda güneş…
Ve inadına düşmeyeceğiz.
Açtık mı mıydı bir kere yelkeni,
Köpürür umut, dalga dinlemez.
Uuuuuuuy! Çocuklar kim bilir
Nasıl kokar özgürlük
Denizin kalbinde öpüşmek ne güzeldir!
Hani şimdi biz,
Köşe başlarında sönmüş hayalleri toplarız
Poşetlere, ceplere, dualara…
Hani şimdi biz,
Televizyonlarda gösterilen hayatlara
Camdan bakarız – seyircisi oluruz masalların.
Hani şimdi biz susarız
Soru:
“Niye böyle?”
Cevap:
Karanlık, diken, demir…
Kapılar çeker elimizi
Tetikte göz, duvarda iz…
Hani şimdi bizim evimize
Ayda bir et girer
Ve çocuklarımız uykudan
Büyümüş acılarla uyanır.
Ama bir gün,
Bir gün mutlaka güleceğiz çocuklar
Güneşli yarınlar göreceğiz.
Yıkacağız bu paslı kafesleri
Ve maviliklere süreceğiz umutlarımızı
Özgür maviliklere süreceğiz…
Kayıt Tarihi : 5.8.2025 23:12:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!