Bir Gün II Şiiri - Abdullah Demirel

İnsan Olmak

Kimin zamanı var, söylesene,
Gök yüzüne bakmaya, yıldızları saymaya?
Kimin zamanı var dinlemeye rüzgârı?
Bir ağacın gölgesinde hayal kurar mı
Karnı aç bir çocuk?
Dizlerinde yara, gözlerinde buğu,
Koşuyor bakın askıda ekmeklere
Bir top değil bu, bir lokma ekmeğin peşinde!

Gençler!.. Gençlerimiz!..
Gözleri uzaklarda değil artık,
Diplomadan medet ummuyorlar.
Çünkü bir tabeladan ibaret kaldı gelecek,
Bir de hiç bitmeyen şarkı, “yarın nasıl geçecek?”
Kira gününde kaybolur seviler, susar aşk.
Suyu kesilmiş evde, yankılanmaz dizeler.

Sabah olmadan kalkan kadınlar,
Elleri deterjan, yürekleri direniş kokar.
Erkekler gölgeleriyle barışık yollara düşer.
Bir otobüsün soğuk camına
Soluklarıyla öfkelerini kusarlar.

Tanrı’yla konuşmak…
Ve geceleri sessiz bir dua…
Bunlar da lüks oldu bu topraklarda.
Sanat, vitrinlerde tozlanan bir heykel;
Edebiyat, unutulmuş bir defterin arasında.
İndirim etiketlerinin ardında boğulmuş romantizm.
Vatan, millet, Sakarya!
Yüksek kürsülerden yankılanan nutuklar.
Ama evler soğuk, yüzler donuk, aç sokaklar.
“Vatan sağ olsun” dese de bir baba
Açlıktan, soğuktan titriyor çocuklar.

Ey bozuk düzen,
Ey adaletsiz terazi!
Kimin sırtına yüklüyorsun bu yükü
Kimden çaldın çocukların masum gülüşünü?
Hangi kitapta yazıyor
“Yoksullar düşünmesin, düş kurmasın” diye?
Mutluluk yeşerir kim bilir düşlerinde.

………………………….
Bir gün, evet bir gün…
Zamanı olmayanlar
Kalkacaklar sessiz sedasız bu masalardan.
Nasırlı elleriyle tutacaklar kalemi,
Gözlerindeki karanlığı sökecekler sözcüklerle.
Şiirler yazacaklar çığlık gibi,
Şarkılar söyleyecekler gökyüzüne inat!
Aşkı yeniden öğretecekler dünyaya,
Bir lokma ekmekle, bir damla umutla.

Ama bugün…
Bugün ne Tanrı’yla konuşacak zaman var,
Ne yıldızlara bakacak gücümüz…
Bugün tek sorun:
Yarını nasıl kotaracağımızı düşünmek.
Çünkü romantik olamıyor açlık.
Şiir yazamıyor yorgun insanlar.
Ve kimin zamanı var ki
İnsan olmaya?
Bu yorgun insanlar
Ne zaman dinlenecek,
Ne zaman uyanacaklar?