Bir Gün I Şiiri - Abdullah Demirel

Bugün Hayatta Kalmak Demek

Bir sabah daha doğar,
Yükselir güneş utangaç bir yüzle, kentin üstüne,
Zamanı yok kimsenin bu kentte ama
Güneşle gülmeye…
Çünkü bir dilim ekmeğin, bir yudum umudun kavgası
Başlar gün ışığıyla.

Sokak aralarında çocuklar koşar,
Ama oyun değil bu,
Koştukları, düşleri değil.
Paylaştığı yarım simit, askıda ekmek,
Bir başka günün açlığını bastırma telaşı…
Okul çantasını sırtlar gibi
Sırtlarına yüklemiş de torbalarını,
Kimi karton toplar, kimi saklar yaşını.
Kimi büyür daha “anne” demeden,
“Oyun” bilmeden yorulur kimileri…

Gençlerin gözlerinde sönmüş kıvılcım,
Bir yandan “gelecek” denilen hayalin
Uzakta bir gölge gibi kaybolduğunu izlerken,
Bir yandan hesabını yapar bugünlerin:
“Nasıl çıkarırım kirayı, faturayı kim öder,
Diploma kime ne anlatır aç midelere?”
Yer kalmamış sevdaya kalplerinde,
Aşk da ekmek ister, sonsuz sevgiler de,
Sıcacık bir oda ister şiirler bile…

Sabahın köründe kalkıyor kadınlar,
Elinde sabun kokusu, yüreğinde sessiz isyanlar;
Omuzlarında koca bir geçim yüküyle koşanlar.
Kimse gittiği yola bakmıyor ama,
Gözler hep yerdedir şimdi,
Kaybolmuş bir umut kırıntısı arar gibi.

Bu topraklarda
Tanrı’yla dertleşmeye zamanı yok kimsenin,
Ne dua edecek bir sessizlik var,
Ne de iç dökecek huzurlu bir köşe…
Sanat lüks olmuş,
Boş işlerden sayılmış edebiyat.
Bir zamanlar çiçek olan duygular,
Market raflarında etiketlere yenilmiş.

Vatan, millet, Sakarya deyip haykırmak
Kolaydır tok midelerle, bir kürsüde
Ama sabahın ayazında titreyen,
Çocuğunun gözlerine bakamayan babaya
O sözleri söylesene…
“Vatan sağ olsun” derken.
Evdeki tencere kaynıyor mu düşünsene.

Ve bu insanlar evet, bu insanlar
Başlarını yastığa koyunca geceleri
Dünya barışını değil,
Yarını kotarmayı düşünüyorlar.
Ne romantik dizelere vakitleri var,
Ne uzak yıldızlara bakacak güçleri.
Yalnızca bir sonraki günü
Nasıl atlatacaklarını planlıyor zihinleri.

“İnsanı insan yapar sanat!” dese birileri,
Onlar başlarını eğer usulca:
“İnsan olmanın vakti kalmadı ki…”
Vicdanları yorgun, sesleri kısık ama
Yürekleri hâlâ dipdiri.
Çünkü en sessiz çığlık,
En yoksul yüreklerde çağlayandır değil mi.

Ey yalancı dünya,
Ey koca düzen!
Kimden çaldın bu insanların zamanını,
Kim elinden aldı çocukların çocukluğunu?
Niceleri uğruna susturuldu şarkılar,
Niceleri uğruna soldu gözlerdeki parıltı?

Bir gün, evet bir gün,
Zamanı olmayanlar da konuşacak.
Ekmek kokulu elleriyle tutacaklar kalemi,
Şiir yazacaklar, resim yapacaklar,
Sevecekler delicesine;
Tanrı’yla yeniden konuşacaklar sessiz gecelerde.
Ama bugün değil…
Bugün yalnızca yaşamak gerek.
Bugün hayatta kalmak demek…