Bir Gün Dönersin Diye Şiiri - Züleyha Aktaş

Bir Gün Dönersin Diye

Ben seni en son gidişinde tanıdım, anne.
Kapı aralık, yastık ezik, perde solgundu.
Bir kırık bakış kalmıştı aynalarda
Ve ağlamayı en çok o sabah öğrendim.

Ben seni o günden beri bekliyorum.
Eteğindeki gülleri, saçındaki tarak izini,
Ayak ucundaki sessizliği bile unutmadım.
Yastığının altına her gece dua koyuyorum.

Ben seni ilk bildiğimde
Sıcak ekmek kokardı ellerin,
Sabahları soba yanardı,
Ben üşürdüm, sen sarardın.

Okula ilk seni anlatarak başlamıştım:
“Annem çorba yapar en güzelinden.
Annem öperken kokar mis gibi…
Annem bensiz üşür diye, atkısını bana verir.”

Ama sonra...
Bir gün sessizce çıktın evimizden.
Sormadın, anlatmadın, vedalaşmadın.
Ne bir resim bıraktın, ne de gülüşünden bir iz.

Komşular sordular…
"Annen nereye gitti?" dediler.
Ben başımı eğdim,
“Çamaşır asmaya” dedim. Yalan söyledim…

Yıllar geçti.
Defterler bitti, bayramlıklar büyüdü.
Ama mutfaktaki fincanın yeri değişmedi.
Her sabah sana çay koydum, belki gelirsin diye.

Ben seni özlerken büyüdüm anne.
Saçlarımı kendim örmeyi öğrendim.
Ama hiç kimse senin gibi yapamadı düğümünü.
Hiç kimse senin gibi öpmedi alnımdan dua gibi…

Sen yoksun diye sevincimi içime sakladım.
Mezuniyetimi, ilk maaşımı, ilk şiirimi…
Gökyüzüne baktım bazen,
“Anne, ben bugün de iyiyim.” dedim.

Ben seni affettim anne…
Belki bir çaresizliğin vardı,
Belki bir sustuğun, anlatamadığın, ağlayamadığın…
Ama ben her gece seni Allah’a emanet ettim.

Bir gün dönersin diye
Evin anahtarını değiştirmedim.
Bahçeye menekşeler ektim her sene.
Sen seversin diye, pencereyi açık bıraktım hep.

Şimdi yine buradayım.
Kucağımda saramadığım oyuncaklar var,
Elimde beklettiğim mektuplar…
Ve içimde hiç susmayan bir “anne” sesi.

Ben seni hiç tanımadan sevdim anne.
Ben seni yokluğunda büyüttüm içimde.
Ve bir gün çıkıp gelsen,
Sana yeniden
"Hoş geldin…" derim,
Hoş geldin anne,
Hiç gitmemişsin gibi…

Nûrferah Züleyha AKTAŞ

Tarih:11.03.2022