Bir gün beni sorarlarsa...

Bir gün sana beni sorarlarsa,
“Onun küçücük bir dünyası vardı” de…
O dünya bir avuç hayalden, birkaç umuttan,
ve yüreğinde taşıdığı sevgiden ibaretti.
Ama ben o küçücük dünyasını da yıktım,
evini viran ettim, yüreğini harabeye çevirdim de…

Bir gün beni sana sorarlarsa,
“Hayalleri vardı, umutları vardı” de…
Onun gözleri gökyüzü gibi parlardı,
düşleri geleceğin en güzel resmini çizerdi.
Ama ben o düşleri yarım bıraktım,
umutlarını birer birer söndürdüm,
ve hepsini enkazın altında bıraktım de…

Bir gün beni sana sorarlarsa,
“Deliydi, doluydu” de…
Bir bakışıyla güler, bir sözle kırılırdı;
kızardı, saman alevi gibi sönerdi.
Ama içinde hiç sönmeyen bir ateş vardı.
Ben o ateşi ateşlerin ortasında yalnız bıraktım,
yanışını seyrettim de…

Bir gün beni sana sorarlarsa,
“Sakın vefasızdı deme, sakın gitti deme…”
Çünkü asıl ben gittim, o hep bekledi.
Ben terk ettim, defalarca defalarca kaçtım,
ama her dönüşümde kapısını açan oydu.
Her seferinde yüreğini bana yeniden sunan oydu.
Bense kıymet bilmedim de…

Ve sakın deme:
“Deli dolu bir yüreği,
kahkahalarıyla odaları aydınlatan bir yüzü vardı…
Her şeye rağmen mutlu kalmaya çalışan birini
ben diri diri yalnızlığa gömdüm” deme…

Çünkü o susarken ben kaybettim.
Onun sessizliğinde ben öldüm.
Ve en çok da kendi vicdanıma gömdüm kendimi…
@dsız..