Bir gün anlayacaksın....

Bir zamanlar sana inanan bir kalp vardı…
Seninle bir ömür hayal eden, senin için herkesi ve her şeyi karşısına alan bir yürek.
Ama o yürek, en çok seninle kırıldı.
Senin sessizliğinle, ilgisizliğinle, yok sayışlarınla paramparça oldu. Ben seni sadece sevmedim…
Sana inandım, sana güvendim. O mesaj gelir diye umut ettim, Ama hiçbir zaman gelmeyeceğini bile bile bekledim.
Ve bu bekleyişte kendimden, gururumdan, uykularımdan vazgeçtim.
Sen ise her defasında gözümdeki parıltıyı, içimdeki masum sevgiyi yok saydın. Senin için savaşan bendim,
Ama kaybeden de hep ben oldum.
Sana en çok sevgiyi ben verdim,
Ama karşılığında en ağır ihaneti senden gördüm. Şimdi yokluğuna alışıyorum,
Acıtmıyor artık adın, Kahvemi şekersiz içiyorum, çünkü ben artık gerçeklerle barıştım. Duygularımı içimde yaşıyorum;
Sana değil, kendime sarılıyorum artık. Sen benden gittin ya, Ben kendime geldim.
Ve bir gün, belki yıllar sonra, Bir köşe başında ya da bir şarkının sözlerinde Benimle ilgili bir şey duyacaksın…
O an anlayacaksın beni. Ne kadar kıymetli olduğumu, Ne kadar saf sevdiğimi ve senin neleri harcadığını fark edeceksin. Ama ben çoktan gitmiş olacağım…
Ve karşında, artık seni sevmeyen,
Seninle yeniden hayal kurmayacak kadar büyümüş,
Sana dönüp bakmayacak kadar güçlenmiş biri olacağım. İşte o zaman…
Benim yaşadığım her şeyi anlayacak,
Ve senin içini bir sessizlik yakacak…
Ama işte o zaman bile,
Benim seni affedecek bir yanım kalmayacak. Ve biliyor musun?
Ben sana hâlâ beddua etmiyorum…
Sadece yaşattığını yaşa istiyorum.
Sevgiyle değil, vicdanınla sınanmanı…
Ve o gün geldiğinde, umarım geç olmaz.