Bir Fatiha ya Hasret Kal Şiiri - Yaren A ...

Bir Fatiha’ya Hasret Kal

– Yaren Atalar –

Adını unuttuğumda değil,
Unutmayı öğrendiğimde başladım yaşamaya.
Her hatıran içimden geçerken,
Bir lanet uyanıyor — külleriyle kavrulmuş bir feryat gibi.
Sen geçmişte kalmadın;
İçimde diri bir cehennemsin.

Ne uğruna yandıysam,
Külünü içtim, zehrinle yoğruldum.
Sana sustuğum her cümle,
Artık boğazına çöken bir öfke.

Toprağa girdiğinde,
Yüzün dönsün karanlığın tam içine.
Kapını çalsın iki sessiz muhafız —
Sert ve acımasız, karanlığın hükmü.
Sözleri keskin, sessizlikleri ölüm.
Ve sen,
Kelimeler boğazında düğümlenecek, cevapsız kalacaksın.
Ne kalbin kaldı, ne vicdanın.
O anda hatırla:
Bu dünyada sen bana cehennemdin.
Ve şimdi,
Cehennemin tek sahibi sensin.

Sustum ben.
Sen de sustun.
Ama geriye kalan sessizlik değil,
Gecenin hücrelerinde yankılanan bir ağıt.

Sana ne dua var ne rahmet artık —
Bir Fatiha’ya hasret kal!
Adın, artık el sürülmez bir yaraya dönüştü.
Yağmur yağarsa mezarına,
Toprak taşla karşılık versin,
Rüzgâr uğursuzluk saçsın üstünde,
Kuşlar düşsün kanatlarından,
Sessizliğin bile seni lanetlesin.
Kuşlar uçmasın üstünden,
Ve ben, mezar taşına değil, ruhuna tüküreceğim,
Sessizliğine, terk edilmişliğine, öfkeyle…
Rüzgâr yönünü sapsın senden.

Yan!
Yan ki içimdeki buz bile buhara dönüşsün.
Yan imansız! Yan kitapsız!
Adına merhamet dileyen diller kurusun,
Ardından dua eden eller, öfkenin kurbanı olsun.

Yan kahpe!
Celladına sadakat gösterdin, ruhunu susturdun.
İhaneti seçtin, gözünü kırpmadan.
Şimdi topraktasın, lanetle boğuluyorsun, çukurdasın.

Sırat Köprüsü’ne geldiğinde,
Titresin her kemiğin.
Ve ben düşeyim aklına —
Ne merhamet, ne pişmanlık; yalnızca dehşet.
Çünkü orada seni ben değil,
Bıraktığın karanlık bekliyor.

Ve ben…
Ne seni unuturum,
Ne unuttuklarımı.
Sen değil,
Varlığını lanetliyorum.
Bir anı kalmasın geriye —
Kalsınsa da, lanet koksun her nefesinde.

Artık ne dua,
Ne gözyaşı,
Ne de af düşer gökyüzünden.
Ardından sadece şunu duy:

“Bir Fatiha’ya hasret kal