Bir Durak Önce Şiiri - Hakan Gümüş

Bazen kırmızı bir otobüse binip gitmeli,
Şoföre sormadan son durak neresi diye.
Aşkın en güzel durağında inemedik belki ama,
En ucuz bileti de kestirmedik… gururumuz vardı çünkü.

Ben seni, en çok da yokluğunda sevdim…
Sesin çekildi odamdan, sonra gölgelerin girdi.
Bir fincanın boş kalması gibi,
Bir sokak lambasının artık seni beklememesi gibi…

Bile bile geç kaldık kendimize,
Birbirimizi yakalayamayacağımız yokuşlarda yürüdük.
Sen susarken ben sustum,
Ama hiçbir sessizlik bizim kadar gürültülü değildi.

Zamanla unuturum dedim, olmadı.
Bazı yüzler sadece bir kere denk gelir insana…
Ve sen, benim ömrüme denk geldin.
Ama yanlış durakta indin, haberin olmadı.

Kırgın değilim artık,
Sadece kendime sitemim var…
Bana seni sevmeyi bu kadar kolay öğreten kalbime…
Sana inanmayı çocukça bulan aklıma…

Senin gittiğin sabah pencereyi açık bırakmıştım,
Belki bir ihtimal dönersin diye,
Ama o günden beri rüzgâr,
Yalnızca içimi üşütmeye geldi.

Hiçbir bavul bu kadar suskun taşınmadı senden sonra,
Hiçbir adres, seni sormadı kapıdan girerken…
Ben seni unuturum sandım,
Meğer bazı eksikler alışkanlığa dönüşüyormuş.

Otobüs durmuyor artık o durakta,
Şehir sus pus, gökyüzü griye dönük.
İndiğin yerde çiçek açmadı bir daha,
Ve ben hâlâ aynı koltukta,
Aynı hayali izliyorum camdan.

Şimdi söyle:
Biz mi geç kaldık birbirimize,
Yoksa fazla mı güvendik rotalara?
Sevmek varış değilmiş meğer,
Sen inince anladım…

Kırmızı otobüs bir daha geçer mi aynı duraktan bilmem,
Ama ben, o ilk iniş sesini,
Ömrüm boyunca
Unutamam.