İnsan insanı uçuruyor...!
ne Allah'tan korku kalmış,
ne ademi insan yapan 'vicdan'
çocuk bile rakip sanılmış
.....dünya artık cehennemde bir han..
İnsan insanı parçalıyor...!
eskiden tek acı iken 'hasret'
sınırlar 'sen' 'ben' diye ayrılıyor
yaşanan yerin adı 'memleket'
......gökten cam ve taş yağıyor....
İnsan insanı anlamıyor
kıymete binmiş parayla kan
çimento altında bir kadın ağlıyor
insanlık görünmüyor dumandan
.....samanyolunda bir dünya kanıyor...
15.Kasım.2003
(11.25)
İkitelli
Kayıt Tarihi : 17.11.2003 11:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
maalesef doğru.
Bunları görmekte önemli,kabullenmeme adına.
Yüreğinize sağlık.
şimdi uygarız yaa,
insanlardır işimiz,ölümüne ölümüne insanla.birbirimizle.
sevgiler güzel şiir :)
insan olamıyorsunuz, demedim
değilsiniz dedim
Ö.asaf
Ve beyaz camın önünde olanları bulunduğumuz yerden elimiz kolumuz bağlı, bir film gibi seyredişimize içerliyorum.
Çok yerinde ve çoğumuzun dile getiremediklerine tercüman oldunuz.Teşekkürler...Özellikle son dize, üzerinde düşünülmesi gerekiyor, düşünmemiz gerekiyor...
Saygılar,
Ayşe K.
TÜM YORUMLAR (13)