Süzülüp giddikçe zaman tenimden,
Üşüdü ellerim ellerindeyken,
Hiç kullanılmamış kelimelerden,
Bulup bir tek sözcük demek isterdim
O zaman can soğurdu buz gibi,
Umut, ufuk suya düşen söz gibi,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
