Bir Damla Gibi Asılı Kalan

Bir Damla Gibi Asılı Kalan

Aniden…
Bir damla yaşım, göz bebeğime geldi.
Ama düşmek istemiyor nedense,
Kirpiklerime tutunmuş sımsıkı…
Sanki ebediyete hazırlanmış bir asrın şiirini dökecek gibi
İnceden inceye,
Zamansız düşüncelerin esiri olmuş o mercan gözde...

Oysa…
Sen bilmiyorsun içimdeki sesi.
“Bana bir yer seç,” dediler.
Önce sustum, cevap veremedim.
Çünkü aklım, fikrim sendeydi.
İçimden, usulca seslendim kendime:
“Onun ayak bastığı her toprak,
Onun el sürdüğü her duvar,
Saçlarının savrulduğu her rüzgar…
Benimdir,” dedim.

Yüzümdeki tebessümden,
İç âlemimde kapıldığım hayalden
Kendimi alamamıştım…
Ta ki:
“Hey! Hey sana diyorum!” diyene kadar karşımdaki kadın...

Nereden bilecekti ki yanımda olmayan birinin
Varlığını yaşadığımı…
Hafifçe eğildim, mahur mahur baktım ona bir süre.
Az bekledikten sonra,
Usulca seslendim:
“Şimdi cevap verebilirim sana.”

Dedim ki:
“Onun olmadığı hiçbir yeri bırak seçmeyi...
Onsuz gülmeyi,
Ağlamayı,
Şiir okumayı,
Şarkı dinlemeyi,
Hele ki yaşamayı…
Unuttum ben.

Tel örgülerle çevrilmiş bir dünyam var artık.
Her düşüncede patlayan bir beynim…
Konuşurken kalbimden kağıdıma düşen bir cemreydi,
Ondan kalan...”

Beni bu hale getiren,
Kibrim…
Ama bil ki o kibir,
Seni de fazla yaşatmaz.

Lütfen…
Sen de uzak dur benden.
Bırak, yalnızsam yalnızlıklarımla mutlu olayım.
Öleceksem, onun düşünceleriyle öleyim.

Ben sana sadece acı olurum.
Ötesini arama...
Bu mahpus olmuş kalbimde
Sana yer yok.

Sakın sürgünü yaşatma kendine,
Bu demir parmaklıkların ardında.
Sen yoluna, ben yoluma.

Hadi eyvallah…

Mehmet bildir
23.07.2024