Bir Daha Hiçbir Şey Olmayacak Gibi

Bir Daha Hiçbir Şey Olmayacak Gibi

Ben hiç gitmek istemedim.
Ama gitmeler hep bana yazıldı.
Kal desen de,
Kalsam da,
Sanki bir vedanın içine doğmuştum çok önceden…
Ve sen de gitmek zorundaydın,
Gitmesen bile yok olurdun bende.
İşte tam da orada koptu hayat…

Kim gitti kim kaldı belli değil artık.
Yalnızlık yer değiştirdi sadece.
Önce kalbimde bir sızıydı,
Sonra evimdeki boşluk oldu.
Sonra bir bardak çayın soğuması…
Sonra, hiç sormayan bir ismin
Telefon ekranında hiç görünmemesi.

İkimiz de sustuk.
Aynı acıyı farklı şekillerde gömdük içimize.
Ben her gün kendimi eksilterek yaşadım,
Sen belki gülerek unuttun,
Ama ikimiz de tamamlanamadık.

Birbirimizin en çok yanındayken
En uzağında kaldık.
Ve hep “bir gün döner mi” sorusuna takılı kaldı içimiz.
Dönsek ne değişirdi?
Aynı gözlerle bakamayacaktık,
Aynı yerden kırıldık çünkü.
Aynı hayale farklı sonlar yazdık.
Ve o son, bizden bağımsız oldu.

Ne ben sensiz tamam olabildim,
Ne sen bensiz çoğalabildin.
Aramızda söylenmemiş sözler var,
Susulmuş dualar,
Boğazda düğümlenen “keşke”ler.
Ve hâlâ alnımızda taşıyoruz
O son sarılmanın izini.

Zaman geçti.
Yara kabuk bağlamadı,
Sadece görünmez oldu.
Şimdi herkes mutlu sanıyor bizi.
Oysa biz sadece iyi rol yapıyoruz.
Çünkü kimse duymuyor
İçimizde hâlâ birbirimizin adını fısıldadığımızı…

Ben seni içimden çıkaramadım.
Sen de beni unutamadın.
Ama adını anmadık artık.
Çünkü anmak, yaşamak gibi can yakıyordu.
Sadece sustuk.
Aynı gecelerde, farklı şehirlerde.
Aynı yıldızlara,
Farklı dileklerle bakarak…

Ve sonunda anladım:
Bazı aşklar kavuşmak için değil,
Kaybolmamak için yaşanırmış.
Biz birbirimizi kaybetmemek için sustuk.
Ve bu yüzden
Bir daha hiçbir şey,
Olmayacak gibi kaldık.

Mehmet Bildir