Ne kadar derine gömülebilir ki yalnızlığı insanın...
Ya da kaç adım sürer insanın kendinden gidişi
Unuttuğunu sanar insan, avunduğunu zamanla
Oysa geçen de giden de zamandır sadece
Sen öylece yalnızlığın ve acıların ile...
Kalırsın hayat denen şeyin tam da ortasında
Eteklerine kentler kurulu kocaman bir dağ misali.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta