Bir Cümlelik Sessizlik

Ne basit bir vazgeçiş... Sen bilirsin.
Ufalanan bir yaprağın rüzgâra savruluşu gibi.
Beklemeden, düşünmeden kopuşun sıradanlığı.
Sanki özenle değil, alışkanlıkla terk ediliş gibi.

@demlenmisSiirler

Suskunluk, değersizliğin tercümanı oldu.
Ne bir sebep sunuldu, ne bir son söz söylendi.
Binlerce dize döküldü belki, ama hiçbiri okunmadı.
Sen bilirsin; yok saymakla başlar unutmak.

@demlenmisSiirler

Söz verilmişti belki, ama kimse duymadı.
Sevgi, bir ihtimaldi… çok geç anlaşıldı.
Fotoğraflar bile bir gün seni tanımadı.
Göz göze gelmemekle başladı uzaklık.

@demlenmisSiirler

Birinin zihninden düşmek, bir kitabın son sayfası gibi:
Ne zaman bittiği bilinmez, ama artık okunmaz.
Sen unutmuşsundur belki, ama O hâlâ susuyordur.
Senin suskunluğuna, kendi iç sessizliğiyle yanıt veriyordur.

Bir cümlelik sessizlik yeterdi vedaya.
Yüzleşilmedi, sorulmadı… sadece vazgeçildi. Unutuldu!

@demlenmisSiirler

Sen hatırlamazsın belki, ama O hâlâ susuyordur.
Senin suskunluğuna bir tür iç sessizlikte.
Bir cümlelik sessizlik yetti vedaya.
Ne yüzleşildi, ne soruldu... sadece vazgeçildi. Unutuldu.

Sessizlik bazen bir cevaptır, yazılmadan verilen...

13/07/2025
13:07 #Wahran
@demlenmisSiirler
(447)