Bir Çift Güvercin Şiiri - Erdal Gişi

Bir çift güvercin gibi resmediyorum bizi
Birlikte yükseliyor, alçalıyoruz gökte
Birlikte ip taşıyor, ot taşıyoruz... bir de
En narin tüyümüzü yoluyoruz cömertçe

Sonra, akşam oluyor o yuvada yan yana
Sen keman çalar gibi gönülden uğultular
Bense duygularımı bir bestekar hüznüyle
...Sen bana anne gibi sıcaklığınla şefkat
...Bense baba ritminde koruyucu hissimle

Farzet ki ayırmışlar ikimizi ezelden
Sanmam ki huzurlusun ben kururken kederden
Zedelenmiş kanadım dökülmüş tüylerimle
Boğucu sahralarda adını da bilmeden
Sanki her adımımda sana yaklaşmış gibi...
...Her şey senin hüznünü paylaşıyor semada
...Her şey hüznünle titrek... bir sen yoksun içinde

Bilmem ki aynı yön mü uçtuğumuz semalar
Sanki yanyana... ama, garip perde var
Çok kez hıçkırıkların çınlatıyor beynimi
Kimbilir… belki de sen görüyorsun güvercin...
...Belki hüznün ondandır belki sitemin ondan
...Ama çırpınışlarım, ağlayışlarım sana
...Bil ki tüm dalgınlığım sensiz oluşumdandır...

Daha bu yaşta bile tanınmıyor haldeysem
İçimdeki çığlıklar duyulmuyorsa eğer
Senden uzaklığımdır tek sebebi güvercin...
...Bir lokma yemiyorum, bir damla içmiyorum
...Belki yaşamıyorum bu dünyada güvercin

Ne olur gir kalbime... dokun sıcaklığınla
Belki kanat çırparız birlikte semalarda
Yuva kurarız sonra söyleşiriz güvercin,
Bir bedenin tek kalpli iki yarısı gibi...

Hayallerimi... Hayallerini...

nisan 2000
ankara-batıkent