Bir boşluk içerisindeyim

Bir boşluk içerisindeyim
Kalbim gitgide hızlı çarpıyor
Gözyaşlarım yaşanmışlıkları ıslatıyor
Sustukça kelimeler boğazıma takıyor
söylemek isteyip de söyleyemediklerim bir yumruk gibi
duruyor
Yüreğimi yırtıyor
Nefes almaya gücüm kalmıyor
Ne sesim çıkıyor ne soluğum
Biliyorum konuşsam ifadelerim yetmez
İçime attıklarım kamçı gibi vuruyor
Dudağıma isyanlarımı
Susuyorum, konuşamıyorum...
Konuşamıyorum, ,konuşamıyorum...
Hüzünlerime sanki zaman takılıyor
Akrep ve yelkovan kederlerine teselli veriyor
İçimdekileri söyleyemedikçe
Hayallerim çırpınıyor uykuya dalıyor
Rüyaların soğuk esmesiyle
Titriyor bedenim
Buz kesiyor anılarım
Yalnızlığın girdabına öyle bir girmişim ki
Boğuluyorum
Bunalıyorum
Kelimeleri yutkunuyorum
Susuyorum, konuşamıyorum...
Konuşamıyorum, ,konuşamıyorum...

Kursağıma dayanıyor cehennemim
Katranları
Yaşamın yıldızları sönüyor sanki
Akşam oldukça iyice kapanıyorum
Her dakika hatta saniyelerce derinleşiyor
Gönlümü saran yaralar
Hani Bazen der
Susmak çok şeyi anlatıyor diye ama anlayan olmuyor!
Kimse bilmiyor, duymuyor, görmüyor
İçim, içime yedikçe önüme toz toprak yol oluyor
Duruyor önüme tahtadan bir kayık
Konuşamıyorum artık
Konuşamıyorum konuşamıyorum, konuşamıyorum
Yalnızca, yalnızca
önüme çıkan her şeyi
Kabulleniyorum !!
Kara trenin vaktini sessizce bekliyorum