Kağıda dokunan bir kalem gibi tutuyorum artık ellerini,
Zaman hafifletmedi hiç, anlayamadı çaresizliğimi.
Ne yalnız başıma oturduğum koltuk ne umut
Hiç bir şey dindiremedi hasret ve öfkemi.
Duyuyormusun.. Sessizlik ne kadar acı,
Hasretler ne kadar da koyu oluyor gidenlerin ardından.
Bil istedim sevgilim.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta