Bir Ben Biliyorum Şiiri - Ümit Uzunhasan ...

Bir ben biliyorum...
Dalları karanlık bir akşama uzayan,
Anne kokulu topraktan, boy attıkça uzaklaşan,
Hiç bitmeyecek sandığımız, her seferinde aldandığımız.
Aşkın, sevginin ve samimiyetin,
Bir ömrün, en gençlik yıllarında,
En sıcak aylarında,
Bir kalbin, bir ruhun ve
bir yuvanin, nasıl karla kaplandığını.
Bir ben biliyorum.
Işıklı sabahlarda tuttuğun ellerin, ilk yokuşta, ellerini bırakacağını,
Birlikte güldüklerinin, ilk gözyaşınla, uzak denizlere açılacağını.
Büyük yeminlerin, derin sözlerin ve renkli hayallerin değil,
Sadece omzuna, bir kelebek gibi konan, bir dost elinin gerçek olduğunu,
Işıklı kentlerin,içsiz şarkıların, içli gülüşlerin değil,
Vazgeçtiğinde...
Kendini, sen bile terkettiğinde,
Yoluna bir ışık gibi doğacakların,
Belki de, masanda, hiç oturtmadıklarından çıkacağını.
Bir ben biliyorum.
Kurduğun yuvaların, yürüdüğün yolların, güldüğün masaların,
Hayallerin, düşlerin,
Sonucu değildir bu kerte.
Bu son kerte, bu son kertede,gerçek...
Omzuna konan kelebek,
Yoluna yakılan kandil,
Gözyaşına uzatılan mendildir.
Bir ben biliyorum, bir ben.
Dilerim sen hiç öğrenme!