Bir Bankın Üzerinde Kalan

gerçekten o gün parkta tesadüfen mi karşılaştığımızı sandın?
seni görmek için oraya geldiğimi düşünemedin mi?

o bankta yan yana oturduk
bir şeylerden konuştuk, havadan sudan
ama ben her cümlende başka bir dünya duydum
her bakışında başka bir ihtimal
gülüşün, kentin üstüne örtülmüş bir aydınlık gibiydi

o an ben kendimi senin yanında sandım
bütün suskunluğum çözülüyordu
kelimelerim sana yetişiyordu
hatta mutluluk bile mümkündü belki

ama sonra,
sen gittin
o bank yerinde kaldı, ağaç yerinde asıldı
hatta konuşmalarımız bile havada asılı kaldı
ama sen bir daha hiç dönmedin
sanki o gün olmamış gibi
sanki ben hiç olmamışım gibi

şimdi düşünüyorum da,
ben o sohbete bütün kalbimi bırakmışım
sen ise yalnızca birkaç kelime bırakmışsın
benim için günlerin en gerçeği olmuştu
senin için sıradan bir öğleden sonrası

işte bu yüzden
ben hâlâ o bankta oturuyorum elimde sigaramla
sen ise çoktan başka yerlere yürüdün
arkanda küçücük bir unutuluş bırakarak.