Bir Aşkın Beyin Ölümü Şiiri - Mesut Yüksel

Son gün…
Sözlerin dudaklarından değil,
acının soğuk avuçlarından düştü önüme.
“Ayrılmak istiyorum,” dedin.
Gök yerinden söküldü,
dünya ekseninden kaydı.
Ruhumun en derinliklerinde,
ışıkları sönen bir yıldız gibi çınladı bu cümle.

Bir an, zamanın kalbi durdu.
Evren nefesini tuttu.
Benim içimde bir şey
sessizce yere yığıldı.

Duygularım öldü gözlerimin önünde.
Kimse fark etmedi ama
ben bir kıyametin içindeydim.

Karabasanın üzerime çöküşü kadar ağır,
bir ömrün elvedaya sığışı kadar kısa…
Gözlerimin önünden aktı bütün hatıralar.
İlk buluşmanın titrek ışığı,
ilk öpüşmenin yangını,
kalbimize sığmayan o ilk Sevgililer Günü…
Sevdamızın bütün tapınakları
birer birer yıkıldı içimde.

Ve o anda,
bir aşkın beyin ölümü gerçekleşti.
Yedi dakika içinde,
Toprak, bağrında sessizce kabul etti.
Gökyüzü, maviliğine ebedî bir mühür bastı.
Kader, tozlu tutanaklarına adını kazıdı.
Dönüş yok artık…
Bu ölüm, geri çağrılmayan ölümlerdendi.

Sen, sevgimin bağlarını
ameliyat neşteri kadar sessiz,
ama cinayet kadar kesin bir darbeyle kestin.
Kalbimin iç odalarına sakladığım duyguları
soğuk bir rüzgâr gibi
çekip aldın benden.

O güzel hisler…
Ah o güzel anlar…
Bir anda karardı;
son bir çırpınışla göğe baktı
ve geceye karışan kuş sürüleri gibi
evrenin boşluğuna savruldu.

Şimdi, senin harcadığın duygular
uzayın sonsuz karanlığında,
ölü yıldızların külleri gibi dolaşıyor…
Ve her biri,
sonsuzluğun nabzında titreyen bir enerjiye dönüşüp
çağlar boyunca yankılanacak...