BİR ANNENiN HAYAT ÖYKÜSÜ (((

***************BİR ANNENiN HAYAT ÖYKÜSÜ (((***************

Bence bu hayatımız yeterince çok engelli boş yüreklerle doldu
Eskiden sevenlerin sevilenlerin hepsine sevgiyle gül sunulurdu
Arıyorum şimdi o günleri hatırlayınca ağlıyorum bizlere ne oldu
Şimdi ne gül kaldı ne sevgi güzelim güller kıymetsiz ellerde soldu

Dünyaya geldiğinde evladı için anneside mutluluktan uçuyordu
Anne baba yemedi evladına yedirdi evlatlarını da çok seviyordu
Başımızda ki büyüklerimizin artık şimdiki evleri huzur evleri oldu
Anne,babalarını kendi huzurları için evlatlarıda huzur evine koydu

Anneler evlatlarını ninniler söyleyerek zor olsada sevgiyle uyutuyor
Ömrünü yavrusuna adıyor uykusuz kalsada onu sevgiyle büyütüyor
Annesi ona adım atmasını sevgiyle öğretip elinden tutup yürütüyor
Annenin uykuları bölük pörçük şikayet etmiyor hayatınla savaşıyor

Dört gözle biran önce çocuklarının büyümesini annesi bekliyordu
Yavrusunun elinden tutup okula gitmesini sevgiyle hayal ediyordu
Okuyup hayırlı bir evlat olmasını dualarınla yürekten çok istiyordu
Evladının hayalini kurarken bu anne kendi sonunu hiç bilmiyordu

Anneler çocuklarının hatasını görsede hiç yüzlerinede vurmuyordu
Evlatlarına hiç sorun çıkartmamaya üzmemeye özenle çalışıyordu
Evlatları evlenince annelerini evde hep bir fazlalık gibi görüyordu
Evladı annesinin boynuna sarılınca onun derdini annesi anlıyordu

Kötü düşünüyorum diye kendi kendine bazende kızıp duruyordu
Anne yüreği bu hissetsede evladına hiç toz da konduramıyordu
Evladı iki arada bir derede kalmış ne anlatacağını bilemiyordu
Annesi evladının sıkıntısı olduğunu biliyor ama ona soramıyordu

Düşündükçe üzülüyor anne yüreği bu kendince çareler arıyordu
Evladınla gelinin kavgasını duyunca anne üzülüyor çok ağlıyordu
Sonunda ne olduğunu anlıyor kulaklarına bir türlü inanamıyordu
Sonunda bir gün kendini evlatlarından uzakta huzur evinde buldu

Anne yüreği bu içten içe ağlasada evladına bunu hissettirmiyordu
Annesinin mutsuz olduğunu bilmesini üzülmesini hiç istemiyordu
Evladına bunu hiç yansıtmıyor kendince mutlu bir tabloda çiziyordu
Kendince polyannacılık oynuyor oğlunla gelinine mutluluk diliyordu

Evladı telefonla hal hatırını soruyor annesinin ziyaretine gitmiyordu
Ana yüreği bu hasretine dayanamıyor evladınıda görmek istiyordu
başını elerinin arasına almış düşünüyordu kızım olsaydı gelir diyordu
Kendince bir teselli bu içten içe gülümsüyordu kızıda yoktu biliyordu

Neden el bebek gül bebek büyüttüğü evladı kadir kıymetini bilmiyordu
Boğazına düğümlenen hıçkırıkla kendini tutamayan bu anne ağlıyordu
Titreyen elleriylede gözlerinden akan acı dolu göz yaşlarınıda siliyordu
Evladının telefonu çalıyordu karşısındaki ses ona anneniz öldü diyordu

Annesi için şimdi çok pişmanlık duyuyordu ah anneciğim diye inliyordu
Durmadan göz yaşı döküyordu benim için sen bir ömür tükettin diyordu
Sağlıkta annesine söylenmeyen sözleride annesi şimdi hiç duymuyordu
Ağlayarak şimdi annesine değil soğuk mezar taşlarına sıkıca sarılıyordu
Hıçkırıklara boğularak sessizce affet beni sen anneciğim diyebiliyordu

Reyhan Altaş