"bir Annenin Çığlığı" Şiiri - Zeynep Koçar

"BİR ANNENİN ÇIĞLIĞI"
Gece yarısı sessizlik çökerken şehrin üstüne
Bir odada yalnız bir anne var,
Başucunda nefesi ince ince atan yavrusu.
Küçücük göğsü zorla kalkıp iniyor,
Her nefesi bir dua,
Her nefesi bir umut kırıntısı.

"Allah'ım!"diye inler dudaklardan,
"Benim canımdan can verdim,
Onu benden alma,
Gerekirse ömrümü al,
Ama yavrumu yaşat..."

Gözyaşları yastığa değil,
Yavrusunun solgun yüzüne damlar.
Bir annenin gözyaşıyla yıkanır küçük bir beden,
Ama o gözyaşı çare olmaz ateşine.

Çığlık atar içinden anne,
Ama kimse duymaz o çığlığı, yardım ister
Bir el,bir ses,bir umut arar,
"Ne olur," der,
"Bir ışık,bir ilaç,bir şifa gönderin bana,
Çocuğum gözlerimin önünde eriyor,
Benim kalbim her nefeste parçalanıyor..."

Odanın sessizliğinde makinelerin sesi çınlar,
Bir annenin kalbi ise göğsünde paramparça çırpınır.
Çaresizlik en ağır zincir olur,
Ve anne,zincirlere vurulmuş bir dua gibi yalvarır gökyüzüne:

"Ben değilim hasta,
Ama ben ölüyorum her gün.
Yavrumun gözlerindeki o acıya bakarken bin kere yanıyorum
Bin kere düşüyorum dipsiz kuyulara."

Bir annenin çığlıkları vardır dünyada,
Hiç bir fırtına,hiç bir depreme benzemez.
En sessiz anında bile duyulur göğe,
Çünkü o çığlıkta evlat vardır,
O çığlıkta insanlığın en saf acısı gizlidir.

"Ne olur,” der yine anne,
"Sesimi duy rabbim,
Bir umut gönder bu küçücük kalbe,
Çocuklar ölmesin, anneler susmasın.
Çığlıklarım boşluğa değil,
İnsanlığın vicdanına çarpsın..."

Ve bilir ki anne,
Kendi yarası kapanmaz artık.
Yavrusunun bir kere daha gülüşünü görmek ,
Bir kere daha "anne" diyişini duymaktır.

İşte o çığlık,
Bir annenin kalbinden göğe yükselir,
Ve bütün dünya sağır kesilse bile
Allah duyar onu,
Melekler ağlar o çığlığa.

Ve bir gün
Karanlığı yaran bir ışık süzülür odanın camından
Kuşların sabah ezgisi duyulur hafifçe,
Ve o an,küçücük bir el
Annenin avucunu sıkıca kavrar.

"Anne," der titrek ama gerçek bir ses,
Sanki bütün dualar bir araya gelmiş de
Gökyüzünden cevap olarak inmiş gibi.

Annenin gözlerinden yaşlar akar yine,
Ama bu kez yanmayan,acıtmayan,
Sevincin,şükrün gözyaşlarıdır onlar.
Küçücük dudaktan beliren tebessüm
Bütün dünyaya bedel olur o anda.

Çaresizlik zinciri bir bir kırılır,
Umutsuzluk yerini yaşama sarılmaya bırakır.
Çocuğun solgun yanaklarına renk gelir,gözleri ışıldar
Ve anne kalbinin derinliklerinde
Bir mucizenin doğuşunu hisseder.

"Anne yavrusunu bağrına basar,”
"Yaşayacaksın!"der fısıltıyla
"Sana söz veriyorum,
Seninle birlikte ben de yeniden doğacağım".

25.09.2025