Bir Akşam Üstü Şiiri - Hamit Atay

Bir Akşamüstü

Bir akşamüstü
Düştü yine pencereme zamanın yorgun yüzü.
Güneş, ardında binlerce hikâye bırakarak
Yavaşça çekiliyor göğün kıyısından.
Her şey suskun,
Her şey eksik biraz,
Sanki biri gitmiş gibi—
Sanki biri hiç gelmemiş gibi...

Çayım soğuyor masamda,
Dizlerimde bir yorgunluk,
İçimde ise adı konmamış bir özlem…
Ne birine,
Ne bir yere…
Belki de kendime.

Bir akşamüstü,
Sokak lambaları henüz yanmamış,
Ama ışığın vedası çoktan başlamış.
Gölgeler uzuyor,
Hatıralar da onlarla birlikte...
En çok da sustuklarım uzuyor gözlerimin önünde.

Bir çocuk sesi geçiyor uzaktan,
Peşinden bir top,
Ve sonra bir sessizlik daha.
O kadar tanıdık ki bu döngü…
Hayat hep böyle:
Gelip geçiyor herkes,
Ama akşamüstleri hep aynı kalıyor.

Bir akşamüstü,
Kalbimle konuşuyorum sessizce:
"Yorulduk mu?" diyorum.
"Hayır," diyor,
"Sadece biraz ağırlaştık…
Zaman, yükünü bizimle taşıyor artık."

Pencereden dışarı bakıyorum,
Gökyüzünde bir kuş,
Kanadında uzak bir şehir taşıyor belki de.
Uzaklar,
Bazen en çok içimizde olur,
Bazen de en yakınımızda en yabancı olur.

Bir akşamüstü,
Adını anmıyorum artık.
Ama bir şarkı çalınca radyoda
Sen düşüyorsun yine aklıma.
Yavaşça, sessizce,
Bir gölge gibi…
Bir zamanlar içimde güneş gibi doğan sen.

Ve sonra gece çöküyor
Sözsüz, sessiz…
Her şey yerli yerinde,
Ama içimde bir şey eksik yine.

Bir akşamüstü daha geçiyor üzerimden,
Ve ben yine susuyorum.
Çünkü bazı saatler konuşmaz,
Sadece hatırlatır…
Şiir Hamit Atay