Bir Adam Şiiri - Tahir Sadi

Bir adam yürüyor,
Kaldırımlar sarp, gölgeler derin
Masal bu ya bir yokmuş, iki varmış
Sonunda kimse murada ermemiş ve üç elma yeryüzüne düşmemiş
Ayrılık iki kıyısında durur uçurumların,
okyanusların,
anlayışların.
Esaret dediğin özgürlüğün rahmindeki dev bir ur
Bu ağlamalar ve korkular bir masal olmalıydı oysa 
Sinekler konup kalkıyor mescit duvarlarına
Biliyorlar ki amel defteri olmaz hayvanların
Ter kokmuyor sütunlar, işçilerin izleri silinmiş
Mimarı da tanınmıyor
oysa sessizleşen cemaat ve âmin.
Bir yokmuş, iki varmış öyle başladı bu yok oluş
Kim der ki şu rahle ormanda servi boylu bakireydi bir zamanlar
Zeytin renkli mürekkepten aşk nasıl dirildi
Aşka aşk diyen kimdi ve neydi yaratılmak neydi tufan.
Taşlara sinmiş tövbeler, birisi aşkı yeminle terk etmiş
Bir yokmuş, iki kalmamış,
Tuz ve su hakkı için
Adamın şahidi hiç olmamış
Gökyüzünün önünde rükûda kalmış dallar vecd düşkünü ağaçlar 
Bir adam bakınıyor öyle
Çıkrık gönüllü diyorlar ona mısra mısra aşk çekiyor yeryüzüne 
Bir adam yaşıyor burada
Şehrin damarlarında pıhtı gibi, şüpheli adımlarla
Bulsa kalbini, kalacak ve uyanmayacak.
Bu belki de son mevsim yahut gece
Bir fotoğraf var duvarda gözler asılmış içinde
Soruyor adam,
Nereye bakıyor bu gözler artık beni tanımıyorlar
Bir yokmuş, iki varmış ya da öyle zannedilmiş.
Acı her yerde yaşanır, mükemmel bir hatıra yeterlidir.