Binali Şiiri - Ramazan Karatepe

Ah Binali….
Öyle, Bir nefes çekti derin derin, durdu…
Dedi; yaş on yedi, göğsüm, bağrım erken yandı,
Gördüğümde tükendiğimi anladım,
Bocaladım,
Ateşin suya yansıdığı gibi, şavkısı solma değdi,
Ağusunu yüreğime akıttı,
Hırçın bir nehir gibi,
Bütün gönül köprülerimi yıktı,
Yenilginin en büyüğüydü, “of of “ çekti
bütün olanlar o of un içinde saklıydı,
Mırıldandı, bir ara “İçerim yanıyor dışarım serin”
Zeynep’im dedi, yutkundu…!
Hüzünlendikçe söylerim, ara sıra…
Çok severim bu türküyü, beni anlatır san ki,
çoğu bilmez geçmişte ne yaşadıklarımı..!
Konuşurum bazen kendi kendime,
Derim; Lan Binali,
Delice olsa da çıkmıyor aklımadan, işte..,
Eskiden hep görmek isterdim,
İçinde günah olduğunu, düşünme ha.! oğul,
Dedi, sustu…!
Anılardan kale yapmışsın,
Kim feth edebilir ki, Binali…!
Baktım uzun uzun gözlerine
Pusluydu, kıvılcımı bekleyen bir bulut gibiydi,
Ağır yaralı Zeynep’ten yana
Ah Binali’m
Uzun uzun durdu baktı bana,
Kimse bilmez,
Tuza basacaksın yaranı,
O öldü diyecek, sen ise yaşamadım sayacaksın,
Gönül derdi her insana söylenmez,
Ben unutmadım içimde, o unuttu mu bilmem …!
Delikanlılık işte, acizlik ne dersen de,
Gün olur, anlarsın be oğul,
Kim bilir bir daha karşılaşırmıyız,
Benim yüreğim, senin gözlerin yaşlı dedi,
Tekrar mırıldandı;
“Zeynep'in giydiği karalı basma, Güzeller içinde Zeynep'im yosma
Hele sevdiceğim selamın kesme”
Çaresizliğin türküsüdür bu
Vurur insanı ta içeriden,
Aldırma geç, feleğin oyunu
Bahaneler vardır dünyada,
Kim galip gelmiş ki zamana karşı,
Bugün varız yarın yoğuz,
Toprağın örtmediği hiç bir şey yoktur, oğul
Sen de ört gitsin…
Eyvallah adam gibi adam Binali …..